Była to monumentalna budowla, wysoka na 22 metry i nosząca znamiona typowo pruskiego budownictwa reprezentacyjnego. Wieża spoczywała na masywnej trzystopniowej podstawie, do wejścia prowadziły schody, nad którymi widniała płaskorzeźba orła pruskiego. W środku wieży znajdowało się odlane z brązu popiersie Bismarcka, następnie schodami wewnętrznymi dochodziło się na szczyt wieży, będący zarazem tarasem widokowym - obiekt, poza oczywistymi celami ideologicznymi, służył także jako wieża widokowa, do której w wolne dni ciągnęły całe rodziny.
Warto zaznaczyć, że w okresie istnienia wieży Wzgórze Słupeckie było praktycznie pozbawione drzew, co pozwalało na podziwianie wspaniałego widoku na połączenie Czarnej i Białej Przemszy, Sosnowiec, a nawet Górę Dorotki, Gołonóg czy Górę Grodzisko w Jaworznie.
Charakterystyczną cechą każdej Wieży Bismarcka była misa ogniowa zamocowana na jej szczycie. Ta mysłowicka także posiadała takie misy, było ich bodaj aż 12. Ogień rozpalano w nich jedynie w kilka wyznaczonych dni w roku.
Wieża powstała z inicjatywy władz powiatu katowickiego na 35-metrowym wzgórzu na prawym brzegu Przemszy. Do realizacji wybrano projekt Zmierzch Bogów autorstwa Wilhelma Kreisa nieznacznie zmieniony przez berlińskiego architekta Zillmanna. Wykonana ze specjalnie przygotowanych bloków kamiennych. Wykonanie robót zlecono A. Krawczykowi z Mysłowic. Kamień węgielny położono 8 maja 1907 roku. 20 października 1907 roku odbyło się uroczyste otwarcie wieży. Po plebiscycie na Śląsku wieżę nazwano Wieżą Powstańców, a później nadano jej imię Tadeusza Kościuszki. 21 sierpnia 1933, decyzją ówczesnego wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego, wieża została zburzona, a kamień z jej rozbiórki wykorzystano do budowy schodów katowickiej katedry i kościoła pw. Matki Boskiej Bolesnej w Brzęczkowicach.
- Wikipedia
Dziś w miejscu wieży znajduje się głaz z tablicą pamiątkową (kilkukrotnie poprawiana) oraz zachowany fragment oryginalnej budowli, wykonanej ze strzegomskiego granitu.
Do wieży można dostać się utwardzaną dróżką, wiodącą od strony cmentarza i miejsca wypoczynku na Słupieckiej Górze (na północ od ulicy kardynała Augusta Hlonda).
Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2024 roku.
