Groby generałów (zm. do 31.12.1945 r.)

[krzymen]

W armii na stopie wojennej na jednego generała przypada od kilku do kilkunastu tysięcy żołnierzy. W 1920 r. w Wojsku Polskim służyło 143 generałów a w 1939 w służbie czynnej było 97. W okresie międzywojennym zmarło wielu generałów. Część z nich było już w stanie spoczynku. Na obecnym terytorium Polski znajdują się także groby generałów z armii państw zaborczych. Z uwagi na elitarność korpusu generałów i bardzo małą liczbę w stosunku do innych wojskowych pragnąłbym poświęcić ten temat wszystkim generałom – niezależnie czy polegli na wojnie, czy zmarli w okresie pokojowym do 31.12.1945 r.
Fotografie i informacje o grobach generałów zmarłych w okresie od dnia 01.01.1946 r. umieszczamy w: Groby generałów (zm. po 01.01.1946 r.) – viewtopic.php?p=54036#p54036

Na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie znajduje się grób jedynego polskiego generała, który zginął na froncie w latach 1918-1920.

Dubiski.SC003.JPG (242.22 KiB) Przejrzano 1963 razy

Dubiski.SC001.JPG (215.21 KiB) Przejrzano 1963 razy

Filip Stanisław Dubiski, generał dywizji, ur. 05.09.1860 w maj. Dubiszcze, gub. wołyńskiej. W 1879 rozpoczął służbę w armii rosyjskiej wstępując do 2 Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej w Sankt Petersburgu. Szkołę ukończył w 1881 awansując na podporucznika. Przez 15 lat służył w Wołyńskim Pułku Lejb-Gwardii w Warszawie. W 1896 przeniesiony z gwardii do armii w stopniu podpułkownika. W 1904 mianowany pułkownikiem. Brał udział udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Przeniesiony na Syberię, służył na Dalekim Wschodzie i na Kaukazie. Był kolejno dowódcą 5 Zachodniosyberyjskiego Batalionu Strzeleckiego i 5. Syberyjskiego Pułku Strzeleckiego. 25.03.1914 awansował na generała majora. Dowodził 2 brygadą 39 DP na froncie tureckim a od 1916 r. 5 Kaukaską Dywizję Strzelecką. Zdymisjonowany w okresie rządu Kiereńskiego, z jednoczesnym awansem na generała lejtnanta.
Od końca 1917 w sztabie I Korpusu Polskiego gen. J. Dowbor-Muśnickiego. 23.12.1918 r. przyjęty do WP w stopniu generała porucznika. Skierowany do Wielkopolski, od 22.01.1919 organizował i dowodził 1 Dywizją Strzelców Wielkopolskich oraz był dowódcą Okręgu Zachodniego Wojsk Wielkopolskich. Organizował Grupę Wojsk Wielkopolskich, która została wysłana na Front Litewsko-Białoruski. 12.09.1919 powtórnie objął dowództwo 1 D. Strz. Wielkopolskich na froncie pod Bobrujskiem. 28.09.1919 wziął osobisty udział w wypadzie na Żlobin. Śmiertelnie ranny pod wsią Rynia k. Bobrujska, zmarł po kilku godzinach.

gen.por.Dubiski.jpg (140.84 KiB) Przejrzano 1963 razy

Dubiski.SC002.JPG (211.84 KiB) Przejrzano 1963 razy

Posiadał odznaczenia rosyjskie – ordery św. Anny 1 kl. z mieczami, św. Stanisława 1 kl. z mieczami, św. Włodzimierza 2 kl. z mieczami. Pośmiertnie odznaczony Virtuti Militari 5 kl.

[krzymen]

Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie.

Rzadkowski,SC001.JPG (231.67 KiB) Przejrzano 1873 razy

Jan Rządkowski, ur.14.07.1860 w Belsku, pow. grójecki. W 1880 r. rozpoczął służbę w armii rosyjskiej i pełnił ją w 71 bielewskim pułku piechoty, dochodząc w 1914 do stanowiska dowódcy batalionu i zastępcy dowódcy pułku. Pod koniec maja 1915 mianowany dowódcą I Legionu Puławskiego. Dowódca batalionu w Brygadzie Strzelców Polskich. Na przełomie 1916/1917 dowodził 33 jeleckim pp. W 1917 r. zastępca dowódcy Dywizji Strzelców Polskich. W październiku 1918 r. przyjęty do oddziałów podległych Radzie Regencyjnej w stopniu pułkownika. Organizował 26 pp. Dowódca Okręgu Generalnego „Lublin” . 01.11.1919 mianowany na stopień generała podporucznika, objął następnie dowództwo 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Brał udział w buncie Żeligowskiego. Przeniesiony w stan spoczynku w stopniu gen. por. w 1922. Zatrzymany w służbie czynnej do 1923 r. Tytularny generał broni. Zm. 17.02.1934 w Suchorzewie.

Rzadkowski.n.jpg (111.73 KiB) Przejrzano 1873 razy

Odznaczenia rosyjskie: Order św. Jerzego, Order św. Stanisława II i III kl., Order św. Włodzimierza III i IV. Posiadał także francuski Order Legii Honorowej. Odznaczenia polskie: Virtuti Militari 5 kl., Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, Krzyż Niepodległości.

Rzadkowski.SC002.JPG (164.77 KiB) Przejrzano 1873 razy

[krzymen]

Zygmunt Łempicki, generał dywizji, ur. 05.11.1867 w maj. Kochanowszczyzna. Służył w armii rosyjskiej od 1885. W 1888 ukończył szkołę oficerów kawalerii w Twerze. Następnie służył w 13 Narwskim Pułku Huzarów, gdzie doszedł do stopnia pułkownika (1914). W latach 1915-1917 dowódca 13 pułku dragonów. Od listopada 1917 organizator i dowódca 3 pułku ułanów w I Korpusie Polskim gen. Dowbor-Muśnickiego. Od lutego do lipca 1918 (rozwiązanie I KP) dowódca Brygady Jazdy, następnie Dywizji Ułanów. Od listopada 1918 w WP na różnych stanowiskach – m.in. prezes Komisji Kwalifikacyjnej dla Oficerów Jazdy, szef departamentu w Ministerstwie Spraw Wojskowych, zastępca dowódcy Okręgu Generalnego Kielce. Przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika (01.04.1921). W 1923 zatwierdzony jako tytularny generał dywizji. Zm. w Warszawie 27.02.1932. Pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie.

Lempicki.SC01.JPG (154.86 KiB) Przejrzano 1823 razy

Odznaczony Virtuti Militari 5 kl. oraz odznaczeniami rosyjskimi – ordery św. Anny 3 st. (1906), św. Stanisława 2 st. (1912), miecze do orderu św. Stanisława (1914), św. Włodzimierza 4 st. z mieczami i kokardą (1915), Oręż św. Jerzego (1915).

Lempicki.SC02.JPG (230.35 KiB) Przejrzano 1823 razy