(...) Miasto w dolinach, na zboczach i na szczytach. Miasto mostków przerzuconych niedbale nad rzeczką, która zjawia się i znika, zawsze w innym coraz modniejszym kolorze; miasto świętych Nepomucenów, oszukanych perfum, barów mlecznych, tandetnych towarów z pieczołowitością wystawianych na sklepowe półki; miasto śladów wilgoci na tynkach domów, okien, z których widać tylko nogi przechodniów, podwórek-labiryntów (...) tajemnych przejść, ślepych ulic
- Olga Tokarczuk, fragment książki “Dom dzienny, dom nocny”
Opis jest oczywiście dużo dłuższy i wydawałoby się, ze już nic do niego więcej nie można dodać.
A jednak...
Okazuje się, że przy pewnej dozie upartości z lekkim dodatkiem szaleństwa da się zajrzeć jeszcze głębiej. Że pod zapętlonymi na różnych poziomach uliczkami i zawilgoconymi, zaniedbanymi domami znajduje się jeszcze jeden ciąg komunikacyjny. Zapomniany i niewidoczny dla oczu przechodniów i turystów.
Pełen mroku, chłodu, wszechpanujących śmieci, przepełniony szumem wody.
I że można do niego wejść.
Pod samym centrum Nowej Rudy, w wąwozie o stromych ścianach, płynie górski strumień. W kronice Josepha Wittiga, wybitnego regionalisty urodzonego w nieodległym Słupcu, został on nazwany Potokiem Zmarłych. Według legend był przeklętym miejscem, ściśle związanym z dawnymi, germańskimi wierzeniami o duchach i zjawach.
Podobno wzdłuż tego zapomnianego dziś cieku biegła niegdyś Piekielna Droga, zwana także Szlakiem Umarłych.
Brum!! Wracamy do świata żywych!
Tak się kończy kupowanie książek w lokalnych punktach Informacji Turystycznej! Tym razem w moje ręce wpadło opracowanie autorstwa pana Marka Cybulskiego Nowa Ruda, Tajemnice, zagadki, historia
No i mamy klops. No bo przecież nie usiedzę spokojnie, muszę tam zajrzeć!
Ale jak tam wejść samej? A może tam jakie trupy są? Zdechłe szczury, martwe pająki?
Na szczęście okazało się, że na naszym Forum zawsze można liczyć na pomoc.
Nasi doświadczeni koledzy szybko zorganizowali wyprawę majówkową: w efekcie dostałam informację, że mam być w danym dniu pod MDK o 13, a potem otrzymałam wodery, kask, latarkę czołówkę i specjalne rękawiczki i na tym żarty się skończyły. Archimedes został zaparkowany przy ulicy Bohaterów Getta, a my, ubrani w dziwne stroje i wyglądający jak banda idiotów, zagłębiliśmy się w zamulone i zaśmiecone koryto Potoku Zmarłych.
Oczywiście zgrywałam twardziela i nie chciałam nosić kasku ochronnego. Koledzy się jednak uparli - na całe szczęście. W ferworze zwiedzania w pewnym momencie tak mocno przygrzmociłam łbem o jakąś starą rurę, że mi aż w oczach pociemniało, a kask poleciał daleko w wodę. Całe szczęście, że go miałam na głowie.
Człowiek nabiera z każdą wiosną oraz więcej pokory i życiowego doświadczenia.
Ale mądry człowiek, kiedy dorośleje, to nigdy nie dorośleje tak naprawdę. Po prostu nie pozwala, by stać się stwardniałym i beznadziejnym sztywniakiem, uwikłanym w codzienne schematy i obowiązki. Nie pozwala, by jego sercem zawładnęła Nicość szarego życia.
Nie wolno marnować dni. Żałować można przede wszystkim tego, czego nie zdobiliśmy, chociaż chcieliśmy tego spróbować.
Muszę przyznać, że to jest całkiem ciekawe uczucie, kiedy się idzie Potokiem Zmarłych pod prąd!
I muszę przyznać, że bardzo miłą jest świadomość, że na samym końcu - jak w każdej dobrej bajce - czeka wierny Archimedes.
Zdjęcia wykonałam w maju 2021 roku.
Serdecznie dziękuję panu Markowi Cybulskiemu za inspirację (nieświadomą) oraz kolegom z Forum Jurajskiego za miłe towarzystwo i pomoc.
