Kamieniec Ząbkowicki - opuszczony szpital św. Józefa

[Karolina Kot]

W Kamieńcu Ząbkowickim (Kamenz), przy ulicy Szpitalnej 3, znajdują się opuszczone i stopniowo popadające w ruinę zabudowania dawnego szpitala św. Józefa, pochodzącego z roku 1870 i prowadzonego przez siostry Boromeuszki.
Po II Wojnie Światowej funkcjonował w tym miejscu szpital przeciwgruźliczy, przekształcony następnie w Zakład Leczniczo Opiekuńczy. Ośrodek mocno ucierpiał podczas powodzi w roku 1997, został jednak wyremontowany.
Obecnie, od kilku dobrych lat, piękny budynek dawnego szpitala jest opuszczony i nie pełni żadnej funkcji, niszczejąc coraz bardziej z każdym kolejnym miesiącem.
Naprawdę przykro na to wszystko patrzeć.

Wnętrza opuszczonego szpitala są dostępne, ale absolutnie nie miałam ochoty na ich samotne zwiedzanie.
Ja tam jednak miałam zwyczajowego cykora i zabrakło mi jaj. Może innym razem.
Lokalizacja
Zdjęcia wykonałam w sierpniu 2020 roku.

[Karolina Kot]

Minął rok.
Chodziłam wokół tego budynku jakbym mijała zgniłe jajo. Odpychał mnie, a jednocześnie - bardzo fascynował.

W końcu natrafiła się okazja, by wejść do środka w większym gronie.
Okazało się, że wnętrza dawnego szpitala to prawdziwy labirynt pomieszczeń i korytarzy. Reliktów po Zakładzie Opiekuńczo - Leczniczym zachowało się tu wbrew pozorom całkiem sporo.
Byłoby to wszystko nawet ciekawe, gdyby nie... panująca we wnętrzu aura.

Na swoje nieszczęście zdawałam sobie doskonale sprawę z faktu, że niemal każdy ZOL to specyficzne miejsce.
Trafiali do niego pacjenci nierokujący, zazwyczaj obłożnie chorzy, sub fine vitae, zdarzało się, że opuszczeni, niechciani przez rodzinę, niewygodni.
Praca z takimi chorymi zawsze była trudna i mocno obciążająca, bo brakowało w niej nadziei, że stan podopiecznego się poprawi, a jego życie - zmieni na lepsze. To trochę takie coś, jak hospicjum, tylko chorzy dłużej żyją.
Co nie zmienia faktu, że przeważająca część pacjentów ZOL umiera w tym zakładzie. Godnie, ale jednak z dala od bliskich.

Być może świadomość tego wszystkiego sprawiła, że kolejne zwiedzane sale szpitalne coraz bardziej mnie przytłaczały. Atmosfera wokoło stopniowo gęstniała. Kątem oka widziałam jakiś ruch, trzaskały drzwi i okna, wydawało się, że słychać było kroki...
- To wiatr - mówili moi towarzysze.
A ja z każdą chwilą zaczynałam się coraz bardziej bać.


Nie dokończyłam zwiedzania. Poprosiłam, żebyśmy jak najszybciej wyszli na zewnątrz. Biegnąc ku wyjściu niemal czułam, jak fala mroku, będąca najpewniej jedynie wytworem mojej pokiereszowanej wyobraźni, wylewała się korytarzami i spływała w dół po pięknych, żeliwnych schodach.
Chłód wypłynął za mną na ulicę. Dopadłam drzwi zaparkowanego przy krawężniku Archimedesa.
- Klatka Faradaya. Oby zadziałał jak klatka Faradaya - błagałam w myślach.

I rzeczywiście. We wnętrzu pojazdu poczułam się bezpiecznie. Stary Archie przez lata spędzone ze mną wiele przeszedł i jest lepszy w te dziwaczne klocki, niż wszelakie talizmany, zaklęcia, kręgi z soli i takie tam inne durne zabobony.
W końcu to Opel Corsa.

Zdjęcia pomieszczeń dawnego szpitala wykonałam w lipcu 2021 roku i przysięgam uroczyście, że nigdy więcej tam nie wrócę.

[kusmanek]

Minął rok.
Chodziłam wokół tego budynku jakbym mijała zgniłe jajo. Odpychał mnie, a jednocześnie - bardzo fascynował.

W końcu natrafiła się okazja, by wejść do środka w większym gronie.
Okazało się, że wnętrza dawnego szpitala to prawdziwy labirynt pomieszczeń i korytarzy. Reliktów po Zakładzie Opiekuńczo - Leczniczym zachowało się tu wbrew pozorom całkiem sporo.
Byłoby to wszystko nawet ciekawe, gdyby nie... panująca we wnętrzu aura.

Na swoje nieszczęście zdawałam sobie doskonale sprawę z faktu, że niemal każdy ZOL to specyficzne miejsce.
Trafiali do niego pacjenci nierokujący, zazwyczaj obłożnie chorzy, sub fine vitae, zdarzało się, że opuszczeni, niechciani przez rodzinę, niewygodni.
Praca z takimi chorymi zawsze była trudna i mocno obciążająca, bo brakowało w niej nadziei, że stan podopiecznego się poprawi, a jego życie - zmieni na lepsze. To trochę takie coś, jak hospicjum, tylko chorzy dłużej żyją.
Co nie zmienia faktu, że przeważająca część pacjentów ZOL umiera w tym zakładzie. Godnie, ale jednak z dala od bliskich.

Być może świadomość tego wszystkiego sprawiła, że kolejne zwiedzane sale szpitalne coraz bardziej mnie przytłaczały. Atmosfera wokoło stopniowo gęstniała. Kątem oka widziałam jakiś ruch, trzaskały drzwi i okna, wydawało się, że słychać było kroki...
- To wiatr - mówili moi towarzysze.
A ja z każdą chwilą zaczynałam się coraz bardziej bać.


Nie dokończyłam zwiedzania. Poprosiłam, żebyśmy jak najszybciej wyszli na zewnątrz. Biegnąc ku wyjściu niemal czułam, jak fala mroku, będąca najpewniej jedynie wytworem mojej pokiereszowanej wyobraźni, wylewała się korytarzami i spływała w dół po pięknych, żeliwnych schodach.
Chłód wypłynął za mną na ulicę. Dopadłam drzwi zaparkowanego przy krawężniku Archimedesa.
- Klatka Faradaya. Oby zadziałał jak klatka Faradaya - błagałam w myślach.

I rzeczywiście. We wnętrzu pojazdu poczułam się bezpiecznie. Stary Archie przez lata spędzone ze mną wiele przeszedł i jest lepszy w te dziwaczne klocki, niż wszelakie talizmany, zaklęcia, kręgi z soli i takie tam inne durne zabobony.
W końcu to Opel Corsa.

Zdjęcia pomieszczeń dawnego szpitala wykonałam w lipcu 2021 roku i przysięgam uroczyście, że nigdy więcej tam nie wrócę.

Brrr, od samego czytania człowiek ma ciary na plecach. Ponure miejsce.