Łódzkie Stare Miasto to miejsce najstarszego osadnictwa, z którego rozwinęła się współczesna Łódź.
Do początków XIX wieku miastu wystarczał rynek z jego drewnianą zabudową i niewielkim ratuszem.
Gdy jednak Łódź zaczęła się gwałtownie rozwijać, konieczne stało się utworzenie nowego centrum.
Rynek Nowego Miasta został wytyczony w 1823 roku nieco na południe od Starego, w miejscu obecnego Placu Wolności.
Drewniane budynki Starego Rynku zastąpiono murowanymi, klasycystycznymi kamienicami, w których zamieszkała głównie ludność żydowska, mająca zakaz osiedlania się w Nowym Mieście.
W czasie niemieckiej okupacji było tu getto, część budynków została zburzona, resztę rozebrano już po wojnie.
Do połowy lat 50. XX wieku wzniesiono nową zabudowę Starego Rynku w formie uproszczonego historyzmu socrealistycznego o trzech kondygnacjach, stromych dachach i z podcieniami w parterze. Zamiast południowej pierzei rynku mamy Park Staromiejski.
W 1998 na rynku umieszczono głaz z tablicą upamiętniającą 575 rocznicę przyznania Łodzi praw miejskich.
To Władysław Jagiełło, na prośbę biskupa włocławskiego, Jana Pelli, wydał w Przedborzu przywilej lokacyjny miasta Łodzi „ipso die Sancte Marthe”, czyli w dniu św. Marty 29 lipca 1423 r.
Przywilej ten zawierał postanowienia dotyczące przekształcenia Łodzi w miasto, spraw ustrojowo-sądowych oraz uprawnień targowych.
Stary Rynek po rewitalizacji – foto z Dziennika Łódzkiego
Foto - wrzesień 2024