Zapadał już zmrok, gdy dotarliśmy do dworskiej alei, na początku której wznosiła się wytropiona przez nas morowa kapliczka. Porobiliśmy jej zdjęcia, jednak mocno zaintrygowała nas doskonale się prezentująca aleja grabowa i majaczące w oddali zamazane kontury.
Wyruszyliśmy na krótki rekonesans.
W jego efekcie wróciliśmy do Łąkty Górnej następnego dnia rano.
Dwór nie prezentował się najlepiej, w trakcie naszej wizyty był bowiem w fazie zaawansowanego remontu. Trwała wymiana całej więźby dachowej oraz naprawa ścian. Wokół budynku ułożono starannie zabytkowe dachówki oraz dawne krokwie i belki nośne. Stropy oraz ściany dokładnie podparto, by zapobiec zawaleniu się.
Murowany dwór jest częściowo podpiwniczony. Od strony południowej posiada ganek z czterema kolumnami. Uwagę zwracają wysokie, łukowate okna największej z sal, ponad którymi umieszczono okrągłe okienka.
Według przekazów, położony w zabytkowym parku budynek został wzniesiony w latach 1871-1883 przez Feliksa Armałowicza. Przebudował go w 1921 roku wżeniony w rodzinę Armałowiczów, nowy właściciel, Rutowski.
Ostatnim z przedwojennych gospodarzy dworu był Adam Rutkowski, potem rodzina opuściła dwór w czasie II Wojny Światowej.
Po wojnie zabytek, wraz z gruntami i zabudowaniami gospodarczymi, przeszedł na własność skarbu państwa.
W budynku rozpoczęła swą działalność szkoła rolnicza, którą przeniesiono w 1947 roku do Dąbrowicy, gdzie funkcjonuje do dziś (także zresztą w budynkach dworskich, przebudowanych tak straszliwie, że ledwo się dawnego dworu można w nich dopatrzeć).
Dalsze losy dworu w Łąkcie były "sielankowe" i pewnie niejeden dorosły wspomina dziś spędzone tam wakacje. W latach sześćdziesiątych XX wieku teren parku i dworu objęła bowiem krakowska Chemobudowa, która założyła tu ośrodek kolonijny. Postawiono wtedy w obrębie parku kilka domów letniskowych, urządzono stołówkę, zbudowano basen i boiska. Z tego okresu pochodzi też prawdopodobnie zauważona przez nas opuszczona sala gimnastyczna.
Od lat osiemdziesiątych XX wieku dwór był niezagospodarowany, przez co ulegał stopniowej dewastacji.
Z powodu braku funduszy na remont, Gmina Żegocina podjęła dramatyczną decyzję o sprzedaży obiektu prywatnemu inwestorowi.
15 maja 2007 roku zespół dworski w Łąkcie Górnej nabyła mieszkająca w Madrycie pani Lidia Niedzielska.
(podobno za sumę 811.113 pln.)
Według planów dwór ma być przeznaczony na ośrodek hotelarsko-konferencyjny lub ośrodek wychowawczo-opiekuńczy.
Obiekt jest wpisany do rejestru zabytków pod numerem A-56/M z 9.05.2006.
"Samorządowe władze Gminy Żegocina najpierw długo spierały się w sądzie o prawo własności do kompleksu dworsko - parkowego w Łąkcie Górnej, potem długo rozważały co z niszczejącym obiektem zrobić, wreszcie postanowiły go sprzedać w drodze przetargu. Pierwszy nie doszedł do skutku, ponieważ brak było chętnych. Dopiero drugi przetarg zainteresował chętnych i komisja przetargowa dokonała wyboru kupca.
Przypomnijmy podstawowe fakty.
O zamiarze sprzedania części dóbr ziemskich Armatowiczów i później Rutowskich, przejętych przez państwo i częściowo rozparcelowanych w 1946 roku, było wiadomo już od dawna. Trwały jednak sądowe i administracyjne procedury związane z ustaleniem prawa własności. Tymczasem obiekt stopniowo niszczał, głównie skutkiem działania chuliganów. Od większej rujnacji uratowały go działania samorządu gminnego, który budynek osuszył i przeprowadził prace przy zabezpieczeniu dachu. 28 września 2005 roku Rada Gminy w Żegocinie podjęła uchwałę nr XXVII/185/05 w sprawie sprzedaży zespołu dworsko - parkowego w Łąkcie Górnej. "Rada Gminy w Żegocinie wyraża zgodę na sprzedaż nieruchomości o nr ewidencyjnym 1376/12 i powierzchni 2,5113 ha, położonej Łąkcie Górnej, ujawnionej w Księdze Wieczystej nr 60533 Sądu Rejonowego w Bochni, zabudowanej dworkiem, spichlerzem, kapliczką wraz z otaczającym je parkiem oraz współczesnym pawilonem" - czytamy w uchwale żegocińskiego samorządu. Tereny i obiekty przeznaczone do sprzedaży poddano ekspertyzie i wycenie. Tymczasem w dniu 9 maja 2006 roku Małopolski Konserwator Zabytków w Krakowie mgr inż. arch. Jan Janczykowski postanowił wpisać do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego (pod nr A-56/M) zespół dworsko - parkowy w Łąkcie Górnej. Do rejestru wpisane zostały: budynek dworu, spichlerz, kapliczka drewniana, kapliczka słupowa z figurą Chrystusa, park oraz aleja grabowa.
18 października 2006 roku Gmina Żegocina ogłosiła przetarg pisemny nieograniczony na sprzedaż Zespołu Dworsko - Parkowego w Łąkcie Górnej. Cena wywoławcza wynosiła wówczas 785 tys. zł. Obiektem interesowało się co prawda kilka osób, ale ostatecznie żadna z nich nie stanęła do ogłoszonego na koniec roku przetargu. W tej sytuacji 25 stycznia 2007 roku Wójt Gminy w Żegocinie ogłosił drugi przetarg nieograniczony na sprzedaż obiektu, obniżając cenę wywoławczą do kwoty 772 tysiące złotych i ustalając termin tego przetargu na dzień 2 kwietnia 2007 roku. W wyznaczonym terminie wpłynęło trzy oferty kupna: pierwsza złożona przez Panią Marię Jurewicz (jej propozycja 802.000 zł), druga złożona przez Pana Andrzeja Broszkiewicza (804.000 zł) i trzecia, złożona przez Panią Lidię Niedzielską, reprezentowaną przez Pełnomocnika Pana Jakuba Bieniasia (811.113 zł). Dołączone do ofert projekty zagospodarowania odpowiadały wymaganiom konserwatorskim i były podobne.
Jako nabywcę "Zespołu Dworsko - Parkowego" w Łąkcie Górnej komisja przetargowa wybrała Panią Lidię Niedzielską zamieszkałą w Madrycie, a reprezentowaną przez pełnomocnika - Pana Jakuba Bieniasia. 14 maja 2007 roku sporządzono w biurze notarialnym w Bochni stosowny akt notarialny, a dzień później miał miejsce ostatni element procedury sprzedaży Zespołu Dworsko - Parkowego w Łąkcie Górnej, jakim było protokolarne przekazanie nabywcy sprzedanego obiektu.
Nabywczyni Zespołu Dworsko - Parkowego przedstawiła dwa warianty zagospodarowania:
Wariant I: zagospodarowanie w celu prowadzenia usług hotelarsko-restauracyjnych (hotel ew. pensjonat, restauracja, przyjęcia okolicznościowe oraz weselne, szkolenia i konferencje),
Wariant II: zagospodarowanie w celu prowadzenia usług opiekuńczych w formie domu opieki z częścią dla pensjonariuszy, zapleczem gospodarczym, jadalno-żywieniowym i częścią mieszkalną dla personelu.
W celu realizacji wyżej przedstawionych planów użytkowania zostaną przeprowadzone prace remontowo-konserwatorskie i adaptacyjne w terminie i na warunkach określonych przez konserwatora zabytków w formie kapitalnego remontu. Charakter prac remontowo-konserwatorskich nie będzie naruszał formy architektonicznej oraz gabarytów poszczególnych budynków tj. dworu oraz spichlerza. Zostanie zachowany układ przestrzenny wnętrz oraz detale architektoniczne wyposażenia dworu tj. stolarka okienna i drzwiowa, piece kaflowe, resztki stiuków. W miarę możliwości będą stosowane tradycyjne materiały jakich użyto przy budowie dworu oraz spichlerza. Dla obu wariantów użytkowania, wnętrza dworu zostałyby w pełni wykorzystane dla realizacji konkretnej funkcji poprzez adaptację pomieszczeń parteru, piwnic oraz odpowiednie przystosowanie poddasza i strychu.
Budynkowi spichlerza zostałaby nadana funkcja mieszkalna poprzez odpowiednią adaptacja całego wnętrza z ewentualnym przystosowaniem poszczególnych kondygnacji. Przywrócenie pierwotnej formy obiektów polegałoby również na rozbiórce wszelkich dobudówek nie mających cech wspólnych z pierwotną formą zabytkowych obiektów.
Zagospodarowanie parku dworskiego polegałoby na jego rewaloryzacji z uwzględnieniem rekompozycji wnętrza oraz przeprowadzeniem niezbędnych zabiegów pielęgnacyjnych i sanacyjnych istniejącego drzewostanu. Proponuje się nadanie parkowi funkcji rekreacyjnej poprzez odnowienie oraz wytyczenie nowych alejek spacerowych.
Drewniana kapliczka zostanie wyremontowana zgodnie z jej charakterem z możliwością przywrócenia jej funkcji modlitewno-sakralnej.
Oferent, a obecnie już właściciel zobowiązał się do przeprowadzenia remontu i renowacji części wewnętrznej i zewnętrznej dworu i spichlerza oraz parku z zastosowaniem wytycznych i zaleceń wojewódzkiego konserwatora zabytków celem dostosowania obiektów do proponowanych funkcji.
W ofercie znalazła się również następująca uwaga: "Prezentowany plan jest wstępną propozycją, która może ulec wszelkim modyfikacjom po uzgodnieniu z władzami lokalnymi i konserwatorem zabytków".
Smutno trochę i ciężko rozstawać się w miejscem i obiektem, tak wiele lat związanym z lokalna społecznością. Decyzja o sprzedaży była trudna, ale została skonsultowana z mieszkańcami Łąkty i wspólnie ustalono, że obiekt należy sprzedać, bo Gminy nie stać ani na wyremontowanie, ani potem na prowadzenie działalności w tym obiekcie. Czas na decyzje był najwyższy, bo dzieło niszczenia budynków dworskich postępowało coraz szybciej. Niebawem pewnie stanie tu tablica z napisem "Własność prywatna" i rozpoczną się prace remontowe. Zarówno samorządowe władze Gminy Żegocina, jak i mieszkańcy Łąkty Górnej, wierzą, że nowemu właścicielowi uda się z powodzeniem nie tylko wyremontować obiekty i park, ale także zrealizować plany zawarte w wariantowych planach zagospodarowania."
Źródło
