Wola (Wólka) Zręczycka - swoiste miejsce nad Rabą

[Markot Roman]

Wola Zręczycka, nazywana też Wólką, przysiółek, integralna część Zręczyc w gminie Gdów. Choć przez stulecia była małą osadą z folwarkiem, do dziś zachowała swoistą odrębność. Początek jej historii należałoby lokować u zarania polskiej państwowości, kiedy to powstawały służebne wsie, świadczące powinności na rzecz jakiegoś grodu. Być może służebność czyniono dla grodziska w Szczyrzycu, gdyż w Gdowie raczej takowego nie było. Niewielkie siedlisko nazwano Starą (Sthara) alias Chudą Wolą (Wolya). Zaś metryki kościelne w 17 i 18 wieku odnotowują już jako Wolę, a dopisek Zręczycka pojawił się na mapach dopiero w 19 stuleciu. Od początku istnienia do schyłku 20 wieku, Wola należała do niegowickiej parafii, obecnie do gdowskiego kościoła.

W staropolszczyźnie wyraz wola znaczył to samo co wolność. Stąd pustą ziemię, oddawaną zasadźcy na zasiedlenie, ze zwolnieniem na pewien czas od wszelkich służb i czynszów dla władcy nazywano Wolą. Nazwa sugeruje, iż w tym miejscu miał początek osadnictwa na prawym brzegu Raby w gdowskiej gminie, gdzie dzisiaj ulokowane są: Podolany, Zręczyce, Zagórzany, Zalesiany i Stryszowa. Mocno pagórkowaty z licznymi jarami, z pewnością w całości zalesiony teren w 12-13 stuleciu, był mało atrakcyjną ziemią do zagospodarowania. Toteż przydzielano ją wolnym kmieciom, jak również szeregowemu rycerstwu, stanowiących załogę i służbę dla najbliższego grodu. Tę bardzo rozległą włość za Rabą, nazywaną początkowo: Szrzanczycze, Zrzanczycze, Zrzencice, Zrencice, (być może od imienia jej pierwszego zasadźcy), zasiedliło drobne rycerstwo i liczni włodykowie. Od nich, co najmniej 29 części, w latach 1389 -1418 nabył Jan Ligęza, który zmienił nazwisko na Niewiarowski, herbu Półkozic, właściciel niegowicko-niewiarowskiego majątku. W kupno dawnych Zrzencic, Zrzęczyc włożył wiele wysiłku, pozyskując większość dziedzin. Za każdą z nich płacił najczęściej 30-60 grzywien (ogółem wydał blisko 1000 grzywien). Zwieńczeniem całej transakcji było przeniesienie wsi na prawo niemieckie, co zrealizowali w 1421 roku spadkobiercy Jana Ligęzy-Niewiarowskiego. Jeszcze przed 1470 rokiem, z rozległych Zrzęczyc wyodrębniły się osobne wsie: Zrzęczyce Górne, dzisiejsze Zagórzany, Zrzęczyce Dolne czyli Podolany oraz Zrzęczyce, obecnie Zręczyce, a z ich południowej części dzisiejsze Zalesiany.
Zachowane dokumenty wymieniające wszystkie posiadłości Ligęzów w niegowicko- niewiarowskim kluczu pochodzą z lat 1427-29. W rękach sukcesorów Jana Ligęzy, który zmarł w 1418 roku, znajdowały się wówczas następujące wsie: Niewiarów, Niegowić, Łazany, Wolica, cz. Sławkowic, Szczygłów, Wiatowice, Zborczyce, Zrzęczyce Górne (Zagórzany), Zalesie (Zalesiany), Jaroszówka, Wieniec, Dziekanów (Dziekanowice), Nieznanowice oraz Świdówka, (dziś cz. Niewiarowa). Zatem Stara Wola zanim przeszła w ręce Półkoziców Niewiarowskich, a z nich na Lubowieckich, co najmniej do końca 15 stulecia, należała jeszcze do Drużnitów, w 1470 roku dzierżył ją rycerz Skarbek.

Do zagospodarowania na Woli wybrano zalesione wzgórze, poczynając od Raby aż po szczyt, zwany dzisiaj Szczołb. Na północnej części, mocno pofałdowanego zbocza, wykarczowano około stumorgową połać, ciągnącą się od rozlewiska rzeki, na wschodzie ograniczoną potokiem Klęczańskim. Z zachodu i południa pozostało niecałe 400 morgów górzystego lasu z licznymi jarami, na obu stronach grzbietu. Areał ziemi pod zasiedlenie i uprawę roli, obszarowo przetrwał przez stulecia prawie nie zmieniony. Do osady od przeprawy na Zagaju i od Marszowic, wg mapy Miega w 1783 roku, droga biegła doliną. Do folwarku postawionego na wypłaszczonym cyplu zbocza, od podnóża wzniesienia, zachodnią stroną połaci, uformował się w górę stromy i kręty, 600 metrowy podjazd. W nieodległym czasie do zabudowań prowadziła druga droga od Podolan przez las, mniej bystra, z łagodniejszym podjazdem o przewyższeniu około 50 m. Niebawem stała się głównym dojazdem do folwarku, jej przebieg przez wieki uformował niezbyt głęboki wąwóz, dziś zarosły drzewami, lecz łatwy do odnalezienia. Wzdłuż zapomnianej drogi prowadzi w górę ścieżka, na skraju lasu wieńczy ją kapliczka umieszczona na dębie.

[Franek D.]

Opowiadano mi, że na tym dębie powiesił się jeden z gdowskich Zastawniaków?

[Markot Roman]

Od folwarku z południa, wschodu i północy, łagodniejsze stoki wzniesienia przeznaczono pod pańską niwę uprawną. Jej areał do dziś niewiele się zmienił, około 50 morgów, Jan Długosz w 1470 roku wymienia na Woli folwark i 3 łany kmiece. A rejestr poborowy z 1581 roku podaje tylko pół kmiecego łana, 1 zagrodę z rolą, 2 zagrody bez roli,1 komornika z bydłem oraz 1 bez bydła. Wówczas Stara als Chuda Wola (Wolia) należała do Jana Wrzosowskiego herbu Strzemię. Natomiast chłopskie zagrody zawsze lokowano na mniej korzystnych do uprawy gruntach, w tym wypadku bardziej stromych, podmokłych i zakrzaczonych, w całości około 50 morgów. Pierwsze chałupy stanęły od strony Raby, kolejne nad klęczańskim potokiem.

[Markot Roman]

Z braku danych źródłowych, trudno jednoznacznie wykazać właścicieli Woli, na przestrzeni dwóch stuleci, z przełomu 16/17 wieku do około 1780 roku. Prawdopodobnie w tym czasie niewielka wieś początkowo należała do Niewiarowskich, a po nich do Lubowieckich. Ostatni z nich, starosta oświęcimski Adam, Józef Lubowiecki, zmarł bezpotomnie w 1726 roku. W zachowanych od 1717 roku kościelnych metrykach parafii Niegowić, też niewiele można znaleźć. Jednie pod datą 28 września1777 zapisano Franciszka Sendzimira, szlachcica z Woli, który patronował na ślubie Walentemu Możdzińskiemu, administratorowi Zielonek i Mariannie Czarneckiej, c Józefa z cichawskiego dworu. Kiedy Austriacy w 1777 roku numerowali wiejskie zagrody, na Woli stało ich 7, zabudowania folwarku opatrzono nr 5, a chłopskie zagrody kolejno 1-4 i 6-7. Z kościelnych zapisów dowiadujemy się m.in., iż pod nr 1 w 1782 roku mieszkali Andrzej i Jadwiga Błażejowscy, 26 kwietnia 1788 zmarł tu Jan Kozioł, przeżywszy 102 lata. A metryki ślubów notują, w 1721 roku pobrali się na Woli: Jakub Maciaszek i Anna Wojas, Piotr Przystawczyk i Marianna Grzesik, Kasper Sutorek, w 1725 - Krzysztof Piech i Agnieszka Łukaszek, w 1726 - Jakub Grzesik i Agnieszka Domagała, w 1730 - Wojciech Zemła z Gdowa i Zofia Wojas, w 1742 - Józef Kawa i Agnieszka Popiela, w 1745 - Stanisław Ćwik i Zofia Małek, w 1754 - Maciej Dobosz i wdowa Zofia Ćwikowa, w 1770 - Michał Jerzy i Katarzyna Dobosz

[Markot Roman]

Prawdopodobnie w pierwszych latach 19 wieku, Wolę administracyjnie przyłączono do Zręczyc, gdzie właścicielami wsi była już rodzina Szuyskich (Szujskich). Siedmiu zagrodom na wolskiej niwie, nadano nowe, kolejne po zręczyckich chałupach numery. Dotychczasowy nr 1 zmieniono na 47, 2/48, 3/49, 4/50, 5/51, 6/52 i 7/53. Folwark z nr 5 otrzymał ewidencyjny nr 51, gdyż jedynka została przy zręczyckim dworze. Ale w dokumentach z I połowy 19 wieku, posługiwano się jeszcze zarówno starymi jak i nowymi oznaczeniami.

Ród Szuyskich (Szujskich) herbu Pogoń Ruska, wywodził się z Białej Rusi, używał tytułu książęcego i pieczętował się Św. Jerzy. Młody kniaź Antoni Szuyski sprzedał swoje dobra rodowe i przeniósł się w krakowskie województwo, gdzie po krewnych wziął w spadku Rzędzianowice i Racławice. W Małopolsce dokupił jeszcze majątek w Skrzydlnej, a drogą rodzinnych koligacji pierwszej żony, około 1800 roku przejął dominium Zręczyce. Dwukrotnie się żenił, pierwszy związek zawarł w Wielkopolsce w domu Łochockich herbu Junosza, w bardzo zamożnej rodzinie. Z hrabianki Józefy Łochockiej, Szuyski miał syna Józefa i córkę Antoninę, poślubioną Śląskiemu. Po śmierci żony w 1783 roku, Antoni poślubił Urszulę Święcicką, i z niej zostało pięcioro dzieci: Ignacy ur. w 1788, Pelagia w 1794, Karolina w 1798, bliźnięta, Emilia i Piotr w 1802.
Starosta Antoni Szuyski, a zwłaszcza jego druga żona Urszula Szuyska, odznaczyli się w czasie powstania Kościuszkowskiego gorącym i czynnym patriotyzmem. Ich poddanym był słynny Bartosz Głowacki z Rzędzianowa, bohater z pod Racławic, którego za hojne czyny wojenne uwolnili od poddaństwa ludowego. Szuyski, rozdzieliwszy uszczuplony wypadkami politycznymi majątek między swoje dzieci, osiadł na starość u najstarszej córki, Antoniny Śląskiej w Bachcicach pod Tarnowem, zmarł w 1823 roku.

Józef Szuyski (Szujski), s Antoniego, przejął po ojcu dominium składające się z dworskich majątków w Zręczycach z Wolą i Zagórzanach. W niegowickim kościele w 1807 roku poślubił wdowę po Ferdynandzie Krasickim, Kunegundę z Kietlińskich herbu Odrowąż, c Jana Nepomucena i Katarzyny Krzesz. Gospodarek pilnowali krewni dziedzica, administratorzy i zarządcy, Szuyscy nie mieszkali w dobrach na stałe, jedynie okresowo. Ich dzieci to: Antoni ur. w 1809 i zm. 1 sierpnia 1811, Artur ur. 1811, Kamila 1816, Emilia 1818 i Celestyna 1823.
Włodzimierz Chorązki w Monografii Gminy Gdów twierdzi, jakoby wszystkie rodziły się w Zręczycach, czego jednak nie potwierdzają gdowskie metryki kościelne. Odnotowano w nich tylko zgon dwuletniego Antoniego Szuyskiego w 1811 roku. Autor pisze też, iż senior Antoni i Józef Szuyski zmarli w Zręczycach, a pochowani zostali w gdowskim kościele, jednak w miejscowych metrykach brak takich zapisów.

[Markot Roman]

Od spadkobierców po Józefie Szujskim, dominium zwane Zręczyce zakupił Maciej, Kazimierz Przychocki. Pochodził z bardzo zamożnej rodziny osiadłej w Sierakowie. Jego ojciec Jan, zaraz po zajęciu Galicji przez Austrię, wspólnie z Cetnerem, Konopką i Siodełkiewiczem, wydzierżawili eksploatację wielickich salin. Handel solą z Rzeczpospolitą, odciętą w tym czasie od królewskich kopalin, okazał się tak korzystnym, iż po kilku latach zaborczy rząd zerwał obowiązującą umowę i wypłacił dzierżawcom kolosalne odszkodowanie. Wtedy Przychoccy nabyli liczne majątki, najprzód Jan w 1786 roku wykupił dobra w Sierakowie. Nieco później syn Maciej, Kazimierz nabył Lubomierz z Kępanowem oraz rozległe dobra w Łososinie Dolnej, gdzie zamieszkał na stałe i tam zmarł. Z żony Konstancji Siodełkiewicz, zostawił sześcioro dzieci, spadek po nim współdziedziczyli: syn Piotr ur. w 1799 roku, oraz bratanek zmarłego Macieja, Kazimierza, Aleksander Przychocki z Sierakowa, wnuk Jana. W wyniku rodzinnego układu, Sieraków dostał Teodor Przychocki, s Aleksandra, a dominium Zręczyce przypadło Paulinie Przychockiej, wdowie po Piotrze.

Paulina Przychocka z d. Skrzyńska rodem z Lubziny, przejęła w spadku duży majątek po zmarłym w 1857 roku mężu Piotrze Przychockim. Bardzo dystyngowana dama mieszkała w Łososinie Dolnej i Nowym Sączu, a jej licznymi dobrami zarządzali administratorzy, zmarła bezdzietnie w grudniu 1873. Jeszcze za życia w 1861 roku, zręczyckie dobra (w tym Zręczyce z Wolą (Starą), Zagórzany i cz. w Podolanach,) sprzedała Wincentemu Wyszkowskiemu z Wyszek i Tworek, herbu Ślepowron. Wyszkowski na stałe mieszkał w Zabełczu, obecnie cz. Nowego Sącza, i dość szybko pozbył się tego majątku. Akt kupna i sprzedaży, sporządzono 12 października 1865 w kancelarii bocheńskiego notariusza Leonarda Serafińskiego. Całość dóbr Zręczyce za 48 000 złr, wypłaconej w austriackiej walucie, zakupiła Józefa, Anna Feill, zam. wtedy w Baden koło Wiednia. Do przeprowadzenia transakcji, pełnomocnictwem z 7 października 1865, upoważniła syna Rudolfa przebywającego wówczas w Krakowie. Akt notarialny sporządzono w języku niemieckim przy obecności trzech świadków: Faustyna Żuk Skarszewskiego z Krakowa, Johanna Zajączkowskiego ze Staniątek i Karola Schuberta z Niegowici.

[Markot Roman]

Dzieje dworu na Woli Zręczyckiej i historię rodziny Feillów, szeroko prezentują w Internecie, dokumentując licznymi opisami i fotografiami, obecni spadkobiercy po odzyskaniu majątku w 2013 roku. Ze swej strony chciałbym dołożyć cegiełkę informacji po analizie map katastralnych i danych zaczerpniętych z kościelnych metryk. Myślę, że będą ważnym uzupełnieniem lub małą korektą niektórych, zamieszczonych już wpisów.

Pierwsze mapy katastralne w skali 1:2880 dla naszych terenów, austriaccy geometrzy wykonali w latach 1847-50. Oryginały pierworysów przechowywane są w Federalnym Archiwum Katastralnym Biura Metrologii i Geodezji w Wiedniu. Niewielka część pierwotnych map jest także w Centralnym Archiwum Historycznym we Lwowie. Ich treść stanowią zabudowania, (trwałe w kolorze czerwonym, nietrwałe - żółte), oraz granice parcel budowlanych i gruntowych (użytków), wszystko kreślone czarnym tuszem. Podkolorowanymi użytkami są: role, łąki, pastwiska, lasy, wody i drogi. Parcele zanumerowano liczbami całkowitymi poczynając od 1, budowlane w kolorze czarnym, gruntowe w kolorze czerwonym, każde oddzielnie. Na próżno jednak szukać numerów ewidencyjnych zagród. Aktualizacji tych map dokonano kilkadziesiąt lat później, wszelkie zmiany nanoszono czerwonym tuszem na kopie z oryginałów. Nowe budynki dodatkowo szrafowano na czerwono, a przy numeracji podzielonych międzyczasie parcel, wprowadzono liczbę ułamkową, w liczniku zostawiając pierwotną, zaś w mianowniku kolejne od 1. I takie kopie z aktualizacji map, wykonanej bezpośrednio przed 1892 rokiem, znajdują się w naszym Państwowym Archiwum, wieś Zręczyce z przysiółkiem Wola w krakowskim oddziale.

Z krótkiej genezy powstawania map katastralnych i czytania ich treści, wynika jasno, iż stare, drewniane zabudowania folwarczne na Woli, stały przy drodze poniżej, niecałe 200 m, na północ od obecnie zachowanego dworu. Są to: pb 86, prawdopodobnie dom mieszkalny najpierw pod nr 1, potem z nr 51 oraz pb 87, dwa budynki gospodarcze, po 1850 roku stanął niewielki, trzeci. Wszystkie przetrwały do czasu rozbiórki po 1900 roku, wokół nich ciągnęły się pola uprawne. Jedno z banerowych zdjęć, prezentowanych na ogrodzeniu przy dzisiejszym dworku, po prawej stronie zakreśla na czerwono, nieistniejące budynki gospodarcze w 1847 roku. Ale jest to mylna informacja, od początku stała tu chłopska zagroda, najpierw pod nr 7, teraz 53.

[Markot Roman]

Feillowie sprowadzili się do Małopolski w 1866 roku, jak wynika z aktu notarialnego, zakupione majątki w Zręczycach, Zagórzanach i na Woli, mogli przejąć dopiero od 1866 roku. Wtedy to 50 letnia wdowa po Rudolfie - Józefa, Anna z d. Ollschansky, ur.19 marca 1816, sprowadziła się wraz z dziećmi: synami Rudolfem, Antonim, Janem i Aleksandrem oraz córką Emilią. Z kościelnych metryk trudno wywnioskować czy pozostałe cztery córki: Katarzyna, Maria, Barbara i Ernestyna także przyjechały z matką. Początkowo rodzina przez kilka lat, razem mieszkała w zręczyckim dworze, który był w dobrym stanie. Natomiast zabudowania w Zagórzanach i na Woli Zręczyckiej, nadawały się tylko do remontu lub rozburzenia.

Majątek w Zagórzanach dostał najstarszy syn Józefy Feill - Rudolf. Po wzniesieniu nowych budynków i wyremontowaniu starych, przeniósł się z rodziną i matką na Krzyżową najpóźniej w 1875-6 roku, wcześniej mieszkali w Zręczycach pod nr 1.
Józefa, Anna Feill z d. Ollschansky zmarła w Zagórzanach 12 listopada 1896, pochowana jest w rodzinnym grobowcu na gdowskim cmentarzu.

Rudolf Feill, s Rudolfa i Józefy Ollschanski, ur. ok. 1836 w Vindobona, obecnie cz.Wiednia, poślubił Franciszkę Veselly ur. w Bohemia, c Macieja i Katarzyny Krzystek. Z Baden przyjechali do Krakowa i tu 29 lipca 1862 ur. ich córka Józefa, Anna, w Zręczycach 4 lipca 1867 ur. Antoni, Jan, zm. 21 stycznia 1868, 22 września 1871 ur. Jan, Nepomucen, 10 kwietnia 1875 ur. Franciszek, Juliusz, w Zagórzanach 15 września 1877 ur. Aleksander, zm. 22 kwiecień 1885, 1 sierpnia 1880 ur. Maria, Franciszka, zm. 31 marca 1934.

Franciszka Feill z d. Veselly zmarła 23 lutego 1908, w wieku 72 lat, Rudolf 14 kwietnia 1909, przeżył 73 lata.

Józefa, Anna Feill, c Rudolfa, 3 lipca 1886 w gdowskim kościele poślubiła 31 letniego żandarma z Wieliczki ur. w Pollau (Stryria) - Teobalda, Vilisa Widwilsch, s Barbary Widwilsch.
Maria Feill, c Rudolfa wyszła za Bronisława Wernikowskiego, urodzonego w Wietrzno (Wietrzna), zmarłego 5 grudnia 1920, w wieku 46 lat, oboje pochowani w Gdowie

[Markot Roman]

Dworskie Zręczyce przypadły najmłodszemu synowi Józefy Feill - Aleksandrowi. Przez kilka lat mieszkała z nim matka Józefa, oraz rodzeństwo, Emilia i Jan.

23.5 letnia Emilia Feill, c Rudolfa ur. w Neudorf koło Wiednia, 28 maja 1871 poślubiła w gdowskim kościele 32 letniego nauczyciela Adama Wojakowskiego, s Franciszka i Petroneli Wenz urodzonego w Krakowie a zam. w Bochni.
Jan Feill, s Rudolfa poślubił Alojzę,Teresę, c Ludwika Weichsel i Barbary, Józefy Winter. W 1876 ur. Ludwika, zm. 30 października 1881, w Zręczycach 22 lipca 1878 ur. Józefa, Ernestyna, 9 lipca 1880 ur. Jan. Ludwik, 10 maja 1883 ur. Ludwik, Antoni, zm. 31 sierpnia 1883, 10 stycznia 1885 ur. Barbara Antonina. Po 1885 roku rodzina Jana Feilla wyjechała ze Zręczyc.

Aleksander Feill, s Rudolfa ur. ok. 1860 w Baden, poślubił Katarzynę Widl ur. w Znaim (Morawy), c Wincentego i Teresy Feill. W Zręczycach 8 lipca 1885 ur. Józefa, zm. 16 lipca 1885, 15 lipca 1886 ur. Rudolf, Aleksander, zm. 19 lipca 1886, 13 czerwca 1887 ur. Antoni, Aleksander, 31października 1891 ur. Katarzyna, Józefa, 9 sierpnia 1893 ur. Michał, Wincenty, zm. 6 lipca 1896, 10 października 1895 ur. Franciszek, zm.13 października 1895, 13 listopada 1896 ur. Marianna, Antonina, 3 listopada 1899 ur. Stanisław, Rudolf, zm. 5 października 1946 w Centralnym Obozie Pracy w Jaworznie, 19 lutego 1902 ur. Józef, Adam, 7 kwietnia 1904 ur. Władysław, zm. 11 kwietnia 1904

Aleksander Feill zmarł na zapalenie płuc w Zręczycach 17 maja 1918, w wieku 58 lat.

Antoni Feill, s Aleksandra w 1927 w Tarnowie poślubił Helenę Muniak ?, zmarł w Krakowie 12 marca 1944.
Katarzyna Feil, c Aleksandra wyszła za mąż w 1911 roku.

[Markot Roman]

Majątek dworski na Woli Zręczyckiej od matki Józefy, dostał syn Antoni Feill. Stare zabudowania nadawały się do remontu, i przez kilka pierwszych lat po kupnie, prawdopodobnie do czasu postawienia nowych i ożenku, Antoni mieszkał z rodziną w zręczyckim dworze. W tym okresie rozparcelował część, mniej korzystnych do uprawy gruntów ornych i sprzedał miejscowym chłopom. Nowe pobudynki dworskie, mieszkalny i gospodarczy, w miejscu obecnie istniejących na Woli Zręczyckiej, zbudowane zostały przed 1876 rokiem. Tak można wnioskować z kościelnych metryk Woli, gdyż wpis z nr 1 - nowego dworku jak i z nr 51 - starego folwarku, pojawia się jednocześnie w lutym 1876 roku. Zatem nowe zabudowania postawiono na początku siedemdziesiątych lat 19 wieku, najpóźniej w 1875 roku. Wznieśli je Feillowie, być może z pomocą rodziny Pirklów, (w kościelnych metrykach widnieje również druga forma zapisu tego nazwiska - Pirkel). Obie rodziny znały się chyba od dawna, łączyły ich jakieś wspólne interesy, więzi. Choć Feillowie wcześniej mieszkali pod Wiedniem w kilku miejscowościach, w Baden, Wiener Neudorf i Vindobona, natomiast Pirklowie pisali się z czeskich Moraw, z Rychfaldu, z Krzeszowa. Do Małopolski zjechali razem z Feillami w 1866 roku i początkowo mieszkali w Zręczycach. W latach 70-tych przenieśli się na Wolę gdzie przebywali co najmniej do końca 80-lat. Z kościelnych metryk wynika, iż rodzina Pirklów to: Wincenty i Joanna, Nepomucena z Kuczerów, którzy w 1879 roku ufundowali na Woli kapliczkę przy nowo wybudowanym dworku. Ich dzieci to: Leopold, Adof, Ludmilla i Ignacy.

Leopold Pirkl, s Wincentego i Joanny, Nepomuceny poślubił Antoninę Węglarską, c Korduli Rybińskiej, w Zręczycach 14 listopada 1867 ur. Leopold.
Ignacy Pirkl, s Wincentego i Joanny, Nepomuceny służył w austriackim wojsku, zmarł 23 kwietnia 1873, w wieku 24 lat.
47 letni Adolf Pirkl, s Wincentego i Joanny, Nepomuceny, ur. w 1839 w Krzeszowie, w niegowickim kościele 29 sierpnia 1886, poślubił 38 letnią Łucję Pel, c Leona i Luizy Sermondade, ur. 23 sierpnia 1850, w Saint Julien, Arthz we Francji. 6 maja 1888 ur. Waleria, Maria.
Joanna, Nepomucena Pirkl (Pirkel) zmarła na Woli 22 sierpnia 1886, przeżyła 81 lat. Nie wiadomo co stało się z jej mężem Wincentym, metryka kościelna nie wspomina dokąd żył.