Strażnicy Czasu

Henryk Cebula do końca życia został zagorzałym zwolennikiem Witosa. W czasie okupacji niemieckiej, konspiracyjne zebrania gdowskich ludowców odbywały się na folwarku u Piecha, tam nawiązywano radiową łączność ze swoim kierownictwem. Sprzęt radiowy przechowywano wydrążonym w pobliskich ispinach wykopie. Dom Cebulów był stałym obiektem obserwacji różnych szpicli i donosicieli, wieczorem zawsze zakrywano szczelnie okna. Henryka aresztowano na 8 miesięcy, po więzieniu chorował na obustronne zapalenie płuc, mocno krwawił. Chciał doczekać wolnej Polski i siłą woli przetrzymał słabość.
Tuż po wyzwoleniu krótko, do 21 lutego 1945, sprawował funkcję wójta gminy. Powołano wtedy czteroosobowy Zarząd Gminny w składzie: Ludwik Parecki, Karol Piela, Jan Łaciak i Józef Wątorek, wszyscy od razu podjęli działalność administracyjną w urzędzie.

4 listopada 1945 Henryk Cebula osobiście poprowadził asystę konną w czasie przejazdu konduktu z ciałem Wincentego Witosa przez Gdów. W samym pogrzebie Witosa w Wierzchosławicach jednak nie uczestniczył, gdowskich chłopów reprezentowała delegacja z Józefem Cebulą na czele. Henryk zasiadał w radzie gminy do końca 1946 roku, niedługo po tym zabrany do myślenickiego Urzędu Bezpieczeństwa i dotkliwie pobity, mocno podupadł na zdrowiu. Cebula zmarł 17 sierpnia 1949 pod nr 346, w wieku 78 lat, natomiast Barbara dożyła 96 lat, zmarła 26 listopada 1966.

Rozalia Cebula, c Henryka wyszła za kowala Władysława Pieprzyka, s Ludwika i Karoliny Siekierka, zamieszkała przy ul. myślenickiej. Na łapanowskiej został Władysław Cebula, s Henryka, po ojcu nazywany Wójciokiem, w 1933 roku poślubił 18 letnią Mariannę Kąkol.

Kres lat czterdziestych 20 wieku był symbolicznym końcem przedwojennej rzeczywistości polskiej, przerwanej okupacją niemiecką, wielu lokalnych społeczników samorządowych zaginęło lub rozproszyło się. Ci co przeżyli, ogromnie ucieszeni z odzyskania wolności, przez kilka lat nadaremnie próbowali przywrócić państwowość sprzed 1939 roku. Szybko jednak skapitulowali pod zalewem bezpardonowej fali komunistycznej. W tym czasie zmarło kilku cenionych i zasłużonych dla przedwojennego Gdowa działaczy. 17 sierpnia 1949, w wieku 78 lat zakończył życie niekwestionowany autorytet wszystkich gdowian Henryk Cebula, 24 lipca 1950 wybitny nauczyciel i wychowawca młodzieży, światły samorządowiec oraz wielki społecznik Konstanty Jasielski, 24 października 1952, w wieku 66 lat, zmarł w Krakowie Ludwik Parecki, przedwojenny wójt Gdowa i wieloletni sekretarz gminy, 18 lipca 1954, niemal w przededniu 50 - cia duszpasterzowania w Gdowie odszedł ks. Jan Smółka, inicjator licznych przedsięwzięć na potrzeby lokalnego społeczeństwa. Na przełomie 40/50 lat utrwaliła się na dobre światopoglądowo-pokoleniowa zmiana, przez cztery dekady, do 1989 roku dzierżąca władzę na gdowskiej ziemi.

Mądre słowa!
Niech pozostaną zapisane nie tylko na stronach Strażników Czasu, ale też w pamięci mieszkańców Gdowa.

Nie tak dawno i dziś

Fragment testamentu: ... „ Ja Joachim Cebula jestem właścicielem roli rustykalnej pod nr 43 w Gdowie, którą po mym ojcu śp. Józefie Cebuli odziedziczyłem 50 lat temu. A zatem mając potomków, jako to syna Michała i córki, Regina zamężna Koperzyna, druga córka Helena zamężna Stasiak, trzecia córka Rozalia zostaje w stanie wolnym. Więc rolę powyżej pisaną, oddaje nie komu innemu jak tylko Marcinowi i Helenie Stasiakom a to wieczystymi czasy... ponieważ Marcin Stasiak jako zięć mój był mi przytomny w każdej robocie i innych robotach pomniejszych aż do zgonu życia mego, więc za jego dobre serce i szczerość ku mnie tak jemu tę rolę ofiaruję i jego potomkom. Co zaś syna Michała Cebuli, ten mnie nie był w niczem posłuszny, zawsze mnie oszukiwał, a gdym jemu co mówił, mnie ojca za głowę chycił i do bitki się brał...”

Czy ów dokument można gdzieś zobaczyć do wglądu. Ciekawi mnie ze względu na to, że jestem potomkiem zarówno Joachima Cebuli, jak również Marcina i Heleny Stasiak. Niewątpliwie jest to ważna informacja dla moich badań genealogicznych. Zgadza się wszystko, a dom nr 43 już nie istnieje. Znajdował się on koło placu targowego na ul. targowej w Gdowie.

Testament Joachima Cebuli zachował się w krakowskim Archiwum Narodowym, Oddział II – ul. Grodzka 52, obecnie czytelnia zamknięta, oddział jest w trakcie przeprowadzki do nowej siedziby.

Mam pytanie... Czy ten dom obok urzędu gminy istniał jeszcze w 2006 roku? Bo na zdjęciu Szkieletka widać tylko jakąś budkę.

Nie przypominam go sobie.

Strojni co najmniej od czterech stuleci mieszkają w parafii gdowskiej, pierwsi z nich osiedlili się w Fałkowicach koło dworu na zagrodzie nr 2. Najstarsza metryka urodzeń w 1653 roku notuje Wojciecha i Agnieszkę Strojnych, chrzcili wtedy córkę Agnieszkę. Genealogię Łucjana można udokumentować od Sebastiana Strojnego i żony Katarzyny Kuternogi. Najmłodszy ich syn Maciej ur. w 1808 roku, wyemigrował gdzieś poza Fałkowice i poślubił Łucję Marcak, z niej m. in. Łukasz ur. w 1832-33 roku.

19 letniego Łukasza Strojnego, s Macieja i Łucji Marcak wymienia metryka ślubów na Grzybowej pod nr 86. 22 września 1852 poślubił 25 letnią Katarzynę Piwowarską ze Stadnik 32, c Michała i Elżbiety Hojna, m.in. 21 kwietnia 1864 ur. Wojciech.

Wojciech Strojny, s Łukasza chyba dość młodo opuścił Grzybową, poślubił Agnieszkę Sapeta ? ur. w Żywcu 21 stycznia 1862. Z metryki wynika, iż mieszkali w Warszawie gdzie 1 stycznia lub grudnia 1898 ur. Władysława (nieczytelny zapis w metryce zgonu), 13 grudnia 1900 ur. Łucjan. Ze względu na utrudniony dostęp do gdowskich metryk, nie wiadomo dokładnie kiedy Wojciech Strojny powrócił w rodzinne strony. Wydaje się, że prezentowane zdjęcie wykonane w Krakowie, można datować na 1921-22 rok. W Gdowie mieszkali na Zagaju przy łapanowskiej drodze pod nr 233, Wojciech zmarł 22 sierpnia 1926, w wieku 62 lat, Agnieszka dokładnie 12 lat później, 22 sierpnia 1938, przeżyła 76 lat.
Władysława Strojny, c Wojciecha wyszła za szewca Jana Włudykę, mieszkała z rodzicami, w wieku 46 lat zmarła na gruźlicę 24 lutego 1945.

Natomiast żona Łucjana Strojnego prawdopodobnie nazywała się Łazembska, czwórka ich dzieci urodziła się w Gdowie (brak metryk), jedną z córek zapamiętano jako Edwardę, być może nosiła drugie imię - Elżbieta. Najstarszy syn Kazimierz zaraz po wojnie otwarł w rynku na krótko szynk ze wspólnikiem w pożydowskim w budynku Engländerów pod nr 144. Potem z kilkoma kolegami wyjechał do Jeleniej Góry, w tamtejszej okolicy prowadził chyba nie zawsze czyste interesy, skoro w przebraniu zakonnika musiał uciekać statkiem do Australii w 1949 roku.
Na górę

to moja rodzina od strony babci:)

Strażnicy Czasu

O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś

Re: O Gdowie słów kilka, czyli Gdów dawniej i dziś