Strażnicy Czasu

Araukarie to iglaste drzewa, rosnące do dziś między innymi w Ameryce Południowej i uważane za tzw. żywą skamieniałość. Rejony górnicze Dolnego Śląska obfitowały z znaleziska ich kopalnych, skamieniałych pni, pochodzących sprzed ponad 250 mln lat i liczących sobie niejednokrotnie po kilkanaście metrów długości.
Tego typu skamieniałości można oglądać między innymi w Nowej Rudzie, podczas zwiedzania Turystycznej Kopalni Węgla przy ulicy Obozowej 4 (są tam prezentowane przed kopalnią, a także - co jest szczególnie ciekawe - w oryginalnym położeniu w skałach) oraz w Wałbrzychu, przed Państwową Wyższą Szkołą Zawodową im. Angelusa Silesiusa, przy ulicy Zamkowej 4.

Okaz, których chciałabym dziś zaprezentować, ulokowano w miejscu nie związanym z górnictwem: przed restauracją "Parkowa" w Nowej Rudzie (czyli dawnym klubem NOT), przy ulicy Strzeleckiej 4.
Jest niesamowity, liczy sobie ponad 16 metrów długości.
Jest skrzemionkowany, ale nawet po upływie milinów lat widać, że zanim skamieniał, długo przebywał w bagnie. Struktura drewna sprawia wrażenie przegniłej, araukaryty zawsze pozbawione są też gałęzi, które poodpadały podczas procesu przekształcania się w skałę.

Oczywiście zagalopowałam się. Wpadłam pod restaurację z aparatem w okresie tej przeklętej epidemii i w efekcie araukarię mogłam sobie pooglądać jedynie zza ogrodzenia.
Ale mam nadzieję, że kiedyś czasy się zmienią i dane mi będzie spojrzeć na ten arcyciekawy pień z bliska.
Polecam!

Lokalizacja
Zdjęcia wykonałam w kwietniu 2020 roku

Tym razem udało się obejrzeć skamieniały pień z bliska.
Okazało się, że zaopatrzono go w ciekawą tablice informacyjną, z której wynika, iż prezentowany okaz został wydobyty w roku 1972 przy ulicy Krzywej (Nowa Ruda - Zacisze).

Okazało się, że Nowa Ruda potrafi zaskoczyć i pni araukarii jest tu więcej.
Na dwa kolejne natrafiłam w niewielkim parku przy ulicy Mikołaja Kopernika, tuż obok zabytkowej willi rodziny Rose, o której ostatnio zrobiło się głośno w prasie dzięki naszej noblistce, Oldze Tokarczuk.

XIX-wieczna willa rodziny Rose w historycznym centrum Nowej Rudy została w piątkowym przetargu sprzedana przez Gminę Nowa Ruda.
Nabywcą jest grupa pięciorga inwestorów, w tym Olga Tokarczuk z mężem Grzegorzem Zygadło oraz właściciele zabytkowego zespołu Zamek Sarny w pobliskiej Ścinawce Górnej. Inwestorzy zadeklarowali utworzenie w nieruchomości pensjonatu, którego przestrzenie będą wykorzystywane także na działalność kulturalną i edukacyjną. Przed budynkiem znajduje się pomnik Gutenberga, twórcy pierwszej przemysłowej metody druku. Planowane jest także włączenie willi w program odbywającego się od kilku lat w sezonie letnim Festiwalu Góry Literatury.

Cena nabycia wyniosła ponad 511 tys. zł, a prace koncepcyjne i projektowe willi ruszą w ciągu najbliższych tygodni. Początek prac budowlanych i konserwatorskich spodziewany jest w drugiej połowie 2021 r. Willa objęta jest ochroną konserwatorską, dlatego wszystkie prace odbędą się w uzgodnieniu z wałbrzyską delegaturą Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków.

Źródło

Pierwszy pień jest stosunkowo nieduży, ale bardzo dobrze zachowany. Z dziurą w środku.

Drugi pień jest większy i posklejany z kawałków.
Stoi pionowo co sprawiło, że początkowo nie zauważyłam go wśród drzew. Dopiero promienie słońca skrzące się na krzemionce zwróciły moją uwagę.
Warto tu zajrzeć i obejrzeć wszystko z bliska, takie okazy nie trafiają się często.

Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2021 roku.

Okazuje się, że to jeszcze nie koniec pniowego szaleństwa z Nowej Rudy, wszak herb miasta zobowiązuje!
Całkiem ładne fragmenty fragmenty skamieniałych drzew z wymarłego rodzaju Walchia (dawniej Dadoxylon), roślin bardzo podobnych do dzisiejszych araukarii, tyle że znacznie większych, można obejrzeć przed wejściem do Sztolni "Lech" należącej do kopalni "Piast" (dawnej Ruben) obecnie udostępnionej do zwiedzania jako Turystyczna Kopalnia Węgla.

A oto kolejne fragmenty skamieniałych pni. Obejrzeć je możemy w dawnym budynku Dyrekcji Kopalni, obecnie funkcjonującym jako Muzeum Górnictwa (Nowa Ruda, ulica Obozowa 4).

A o tym pniu czytałam już dużo wcześniej. Miał znajdować się na terenie historycznego parku miejskiego, znajdującego się przy ulicy Strzeleckiej.
Tak się jednak złożyło, że teren parku dłuuugo był ogrodzony, gdyż całość poddana została rewitalizacji, całkiem zresztą udanej.

Dziś park jest miejscem co najmniej tak samo uroczym, co sto lat temu.
A wspomniany pień - który okazał się być tak naprawdę zlepieńcem wykonanym z kilku mniejszych okazów - zachował się do dziś i został ładnie wyeksponowany.

Zdjęcia wykonałam w sierpniu 2023 roku.