Stanowisko znane było już przed wojną niemieckim badaczom i przez lata był on uznawane było za pozostałość grodziska średniowiecznego typu motte. Dopiero badania wykopaliskowe, przeprowadzone na początku lat 80. XX wieku, podważyły tę hipotezę. Wysunięto wówczas domniemanie, iż kopiec jest nowożytnym obiektem i był składową parku wykorzystywanym jako punkt widokowy.
Będąc w tym miejscu rzuca się w oczy brak typowej dla grodzisk fosy. W bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się jedna garb o długości kilkudziesięciu metrów, złożony z ceglano-kamiennego gruzu, imitujący wał.
Grodzisko zostało zlokalizowane podczas badań powierzchniowych w okresie międzywojennym. Podczas badań w roku 1958 odnaleziono fragmenty średniowiecznych naczyń i cegieł, zidentyfikowanych jako pozostałości budowli murowanej, domniemanej wieży strażniczej. Sondażowe badania z 1982 r., przeprowadzone przez Andrzeja Dwilewicza, wykluczyły jednak wcześniejszą hipotezę o obronnej funkcji tego miejsca, ponieważ nie znaleziono śladów murowanej ani drewnianej konstrukcji, a stwierdzone nawarstwienia miały charakter nasypowy, z materiałem ceramicznym z różnych okresów. Domniemane średniowieczne grodzisko mogło więc być kopcem widokowym na terenie parku lub sztucznie usypanym „gródkiem rycerskim”. Badania nie potwierdziły także ustnych przekazów o rzeźbie znajdującej się na kopcu po 1945 roku.
Źródło:
zabytek.pl
Oprac. dr Magdalena Przysiężna-Pizarska i Ewa Kalbarczyk - Klak, OT NID w Opolu, 17.11-2014 r.
Lokalizacja
Zdjęcia wykonałam w marcu 2020 roku.
