Strażnicy Czasu

Początki zespołu klasztornego sięgają 1852 roku, kiedy to z inicjatywy prudnickiego proboszcza i dziekana ks. Poppe oraz ojca Lotara, zakonnika zakonu alkantarzystów rozpoczęto budowę klasztoru na przekazanej przez prudnickiego mistrza rzeźnickiego Franciszka Schneidera działce o powierzchni 12 morgów położonej na stoku Koziej Góry. W wyniku konfliktu z biskupem wrocławskim Försterem alkantarzyści opuścili klasztor, który aż do 1863 roku stał pusty, kiedy to przejęli go franciszkanie. W 1866 roku połozono kamień węgielny pod budowę kościoła. W 1875 roku władze pruskie w ramach sekularyzacji nakazały franciszkanom opuszczenie klasztoru, jednak w 1887 roku cesarz Wilhelm I zezwolił na ich powrót. W 1891 roku rozpoczęto rozbudowę budynku klasztornego, a w 1903 zbudowano kopię groty Matki Bożej z Lourdes z tufu wulkanicznego sprowadzonego z Nadrenii.
W 1945 roku rejon klasztoru znajdował się od marca do maja na pierwszej linii frontu, w tym czasie w budynek klasztorny trafiło 25 pocisków artyleryjskich. Wkrótce po ustaniu walk przystąpiono do odbudowy.
W 1954 roku wysiedlono zakonników i klasztor przeszedł pod zarząd wojska które urządziło w nim miejsce internowania prymasa Stefana Wyszyńskiego. Po opuszczeniu tego miejsca przez prymasa zaczęto we współpracy z Ministerstwem Zdrowia adaptować klasztor na prewentorium dziecięce. Jednak w 1957 roku zwrócono sanktuarium franciszkanom.