Jest to murowany z cegły, piętrowy budynek, wzniesiony na planie zbliżonym do kwadratu w stylu barokowym. Całość została przykryta czterospadowym, łamanym dachem, pierwotnie z gontowym pokryciem.
Bóżnica była rozbudowywana i modernizowana w kolejnych stuleciach, między innymi zyskując dwupiętrowy babiniec, dostawiony do bryły od strony północnej.
Jak podaje Wirtualny Sztetl:
Już sień była podzielona na część męską i żeńską. Z męskiej przechodziło się do sali dla mężczyzn, a w żeńskiej znajdowały się schody na piętro babińca. Część dla kobiet, zwaną też szkołą dla kobiet, można opisać jako klatkę schodową z czterema oknami na parterze i dwoma na piętrze. W sali dla mężczyzn posadzka była kamienna, a sklepienie – murowane z malowidłami. Oświetlały ją cztery okna. Sklepienie i podłoga na parterze babińca były murowane.
Drzwi w synagodze otwierały się do wewnątrz, ale po rewizji bożnicy polecono wszystkie przerobić tak, aby otwierały się na zewnątrz oraz aby miały szerokość 5 stóp i wysokość 7 stóp. Zarządzono położenie kamienia na posadzce w babińcu na parterze, a także otynkowanie całej synagogi. Pomiędzy 1823 a 1857 r. zlikwidowano drewnianą przybudówkę znajdującą się po zachodniej stronie budynku. W 1875 r. przeprowadzono remont po pożarze, który miał miejsce w 1861 roku.
Budowla przetrwała II Wojnę Światową, chociaż Niemcy zdewastowali i sprofanowali wnętrze oraz zagrabili cenne wyposażenie. Po wojnie mieściły się tu warsztaty spółdzielni rzemieślniczej.
Obecnie budynek synagogi jest zadbany, posiada wymieniony dach i jest otynkowany. We wnętrzu zachowała się wnęka na Aron ha - kodesz oraz pozostałości polichromii - niestety, podczas naszej wizyty nie dane było nam ich zobaczyć.
Zdjęcia wykonaliśmy w październiku 2018 roku.
Lokalizacja
