Kuczki

Dział poświęcony reliktom kultury żydowskiej.
Kirkuty i synagogi opisane są w działach poświęconych odpowiednio cmentarzom i świątyniom
Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » poniedziałek 24 lip 2017, 23:44

Radom, ulica Stefana Żeromskiego 66. W podwórku kamienicy zachowała się piękna kuczka, wsparta na żeliwnych kolumnach.
Załączniki
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (1).JPG
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (1).JPG (83.25 KiB) Przejrzano 11955 razy
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (2).JPG
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (2).JPG (73.99 KiB) Przejrzano 11955 razy
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (6).JPG
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (6).JPG (78.65 KiB) Przejrzano 11955 razy
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (5).JPG
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (5).JPG (39.56 KiB) Przejrzano 11955 razy
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (4).JPG
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (4).JPG (48.08 KiB) Przejrzano 11955 razy
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (3).JPG
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (3).JPG (65.49 KiB) Przejrzano 11955 razy
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (7).JPG
Ulica Stefana Żeromskiego 66 (7).JPG (80.48 KiB) Przejrzano 11955 razy
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."

Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » wtorek 25 lip 2017, 00:01

Nieopodal, przy ulicy Stanisława Moniuszki, na bocznej ścianie oficyny kamienicy z numerem 21, znajduje się kolejny zabytek tego typu.
Widoczny jest najlepiej z podwórka domu z numerem 19.

Radomski Genius Loci. Ostatnia kuczka w Radomiu
- Właśnie zaczęłam tłumaczyć fragment pamiętnika Salka o jego kuzynach, którzy mieszkali na Moniuszki. Tam w podwórku pod dziewiętnastką jest piękna kuczka, wiesz? - Wiem - powiedziałem. - Ostatnia kuczka w Radomiu.
To było, jeśli mnie pamięć nie zawodzi, jakoś zeszłej zimy, o ile zimą można nazwać tę dziwną porę roku, kiedy co prawda był początek stycznia, ale termometr za oknem od kilku tygodni wskazywał za dnia dobrze ponad dziesięć stopni na plusie, było sucho i wietrznie, a prognozy pogody nie przewidywały w kraju żadnego śniegu przez najbliższe dwa tygodnie. Aśka Finkelsztajn przyjechała wczesnym popołudniem. Jak zwykle niezapowiedziana, zadzwoniła do mnie rano z Okęcia, że za trzy, góra cztery godziny będzie w Radomiu. Oczywiście zażądała - głosem niecierpiącym sprzeciwu, choć miękkim, wręcz aksamitnym - żebym stawił się po nią na dworcu kolejowym. Nie, nie będzie miała dużego bagażu, zostawiła u koleżanki w Warszawie, do Radomia wpadnie na dwa dni. Na dwa dni ze mną, rzecz jasna, bo nikogo innego w tym mieście nie miała. Poza odległymi wspomnieniami, swoimi i męża Salomona, który zmarł dziesięć lat temu. Właściwie to nawet nie pamiętam okoliczności naszego bliższego poznania. Ale Salomona Finkelsztajna musiałem chyba poznać jeszcze w czasach studenckich, czyli jakieś czterdzieści lat temu. Przyjaźnił się z moim ojcem jako młody chłopaczek jeszcze w latach trzydziestych. Stary często bywał u niego w rodzinnym domu w Radomiu na Pereca, późniejszej Podwalnej.

Jak wybuchła wojna, to wszystkich Finkelsztajnów, rodziców Salomona z jego młodszym rodzeństwem, bratem i siostrą, zamknęli w 1941 w małym getcie na Glinicach. Przeżył tylko Salek, który był wtedy u kuzynów we Lwowie, i jakoś potem, po wielu latach, odnalazł moją rodzinę i zaprzyjaźniliśmy się. Miałem dwadzieścia parę lat, on już przekroczył pięćdziesiątkę. I kiedyś, podczas którejś z kolejnych wizyt w Radomiu, Salomon przywiózł ze sobą młodziutką żonę Ankę, którą wszyscy nazywali Aśką. Piękna kobieta, w której z marszu się zadurzyłem, ale ona traktowała mnie jak kolegę, dzieciaka nawet (a byłem od niej parę lat starszy!), zapatrzona w Salomona jak w obrazek. Podśmiewałem się później trochę, że Aśka jest jak Rita Gombrowicz (była zresztą fizycznie trochę do niej podobna), a Salek jak mistrz Witold (tu z kolei podobieństwa żadnego), i jak patrzę z perspektywy lat, to coś tu było na rzeczy. Po jego śmierci Aśka zajęła się porządkowaniem pamiątek po Salomonie, napisała też wspomnienie o mężu. Wydała je nawet drukiem w Stanach, a teraz pracowała nad pamiętnikiem Salomona Finkelsztajna, który cierpliwie tłumaczyła na angielski, odszyfrowując setki zapisanych drobnym maczkiem pożółkłych kartek.

Pociąg przyjechał punktualnie. Kasztanowa burza włosów (piorun w miotłę strzelił) wysiadła jako pierwsza z zatłoczonego przedziału i rzuciła mi się na szyję.
- Mikołaj, ech Mikołaj - szeptała, wyraźnie wzruszona. - Ale się trzymasz, kochany.
- Zamawiamy taksówkę? - spytałem, kiedy na chwilę udało mi się uwolnić ze słodkiego uścisku.
- Chyba żartujesz. Przecież wiosnę mamy, jest cieplutko. Połowa stycznia za pasem. Przejdziemy się. Musimy zaraz iść w jedno miejsce. Na Moniuszki, w bramę.
- Od razu w bramę? - zaśmiałem się.
- Słuchaj - Aśka była wyraźnie podekscytowana. - Właśnie zaczęłam tłumaczyć fragment pamiętnika Salka o jego kuzynach, którzy mieszkali na Moniuszki. Tam w podwórku pod dziewiętnastką jest piękna kuczka, wiesz?
- Wiem - powiedziałem, łapiąc za rączkę niewielki neseser Aśki. - Ostatnia kuczka w Radomiu.
- Ostatnia? - Aśka zdumiała się. - Jak kilkanaście lat temu spacerowałam z Salomonem po Radomiu, to było ich więcej. Nieważne zresztą. W każdym razie Salek opisał tę kuczkę i taką trochę śmieszną z nią historię. Koniecznie muszę ją sfotografować.
- Chodźmy zatem - pokiwałem ze zrozumieniem głową. - I tak w sumie mamy po drodze.

Szliśmy Traugutta. Suchy wiatr beztrosko szalał z rudymi włosami Aśki.

- Wiesz, tę kuczkę to było najładniej widać, jak jeszcze nie był zabudowany cały plac Konstytucji. Jest nawet, słuchaj, takie cudowne zdjęcie z międzywojnia, Salek mi je na jakiejś reprodukcji pokazywał, mam gdzieś kopię, skan znaczy...
- Znam tę fotografię. Młoda kobieta i mężczyzna w kapeluszu na pierwszym planie. Widać na niej w tle kawałek hotelu Marlene i rzeczywiście z dalszej kamienicy wystaje ta kuczka. Ale teraz lepiej ją oglądać z bramy na Moniuszki. Zwłaszcza że ta brama przy placu Konstytucji, z której widać ją najlepiej, jest zwykle zamknięta.
- Tam na Moniuszki mieszkał Welwa Bekerman, daleki kuzyn Salomona i przy okazji jakaś siódma woda po kisielu tego słynnego przemysłowca Rufina Bekermana, na którego terenach pod koniec XIX wieku wytyczono ulicę. Nawet przez chwilę, wiesz, ta ulica nazywała się Bekermanowska. Dopiero potem Kościelna, a od bodajże 1919 roku, jak odzyskaliście wolność - już Moniuszki. I on, ten Welwa, był bardzo ortodoksyjny, i jak przychodziło święto Sukkot, to całą rodziną spędzali je w tej kuczce.
- To święto jest chyba jakoś na początku żydowskiego roku, czyli u nas wrzesień, październik... - zmarszczyłem czoło, bo coś mi świtało.
- Exactly, Mikołaj. Pięć dni po Jom Kippur, czyli dwa tygodnie po nowym roku. Święto Szałasów czy, inaczej, Święto Kuczek bądź Namiotów to pamiątka, wiesz, po wędrówce Żydów z Egiptu do Kanaan. Miało przypominać, w jakich warunkach mieszkano, zanim dotarto do Ziemi Obiecanej.

Skręciliśmy z Traugutta w Moniuszki.
- O, "Wyborcza" tu się przeniosła? - Aśka pokazała na siedzibę redakcji w modernistycznym budynku spod ręki Alfonsa Pinno. - Wcześniej, pamiętam, była na Żeromskiego, w dawnym Hotelu Rzymskim.
- Nieźle cię ten Salomon w topografii Radomia wyszkolił - pokiwałem z podziwem głową. - Ale na pewno nie wiesz, co było pierwotnie w tym budynku.
- Nie mam zielonego pojęcia.
- Otóż, moja droga, mieściła się tutaj prywatna klinika położniczo-ginekologiczna doktora Feliksa Żabnera - powiedziałem z niejakim triumfem.
- O! - Aśka potrząsnęła kasztanową burzą. - W temacie trochę.

Po chwili dotarliśmy na miejsce. Weszliśmy w bramę pod dziewiętnastką. Na podwórku było pusto. Trochę dumnie, trochę smutno panoszył się na środku lekko sfatygowany trzepak. Minąwszy go z lewej strony, zadarliśmy nieco w prawo głowy.
- Jest. Piękna - szepnęła Aśka i wyciągnęła z kieszeni płaszcza telefon komórkowy. Zaczęła robić zdjęcia.
- To co tam było z tą kuczką i z Salomonem? - spytałem, stawiając brązowy neseser na ziemi.
- Ha, słuchaj - na chwilę oderwała się od fotografowania. - Salek w trzydziestym ósmym miał tu spędzić razem z tymi Bekermanami Sukkot. Ten kuzyn uprosił rodziców Salomona, żeby pozwolili mu przyjść do nich i poznać od podszewki cały obrzęd. Salek naszykował się nawet bardzo porządnie, poduczył, bo, wiesz, jego rodzina to raczej nie była jakoś mocno religijna. Matka przygotowała mu piękny lulaw, znaczy taki specjalny bukiecik z gałązek palmy, mirtu i wierzby, którym się na Kuczki kołysze. Kupili owoce do przyozdobienia tej kuczki, na stoliczku przy łóżku młodego Salomona czekała już gałązka etrogu, czyli, hm, jakby ci tu wyjaśnić - owocu cytronu, zwanego też rajską jabłonią. Lulaw trzymało się w prawej, a ten etrog w lewej ręce. I uwierzysz, Mikołaj, w przeddzień tego święta Salek złamał nogę. Jechał rowerem ojca po Starym Ogrodzie i wyrżnął na mokrych liściach... Ot i całe święto zamiast tutaj, w synagodze i na procesji, spędził w szpitalu przy Starokrakowskiej (Limanowskiego), bo to było jakieś paskudne złamanie z przemieszczeniem. Wszystko to dokładnie opisał w tych swoich pamiętnikach. Jakby to było wczoraj.

Umilkła. Nie odpowiedziałem. Patrzyliśmy na ostatni relikt tej żydowskiej tradycji w moim mieście. Okna altany były zabite dyktą, drewno, dawno niekonserwowane, spłowiało. Ciągle jednak kuczka nosiła w sobie, takie miałem wrażenie, jakiś szlachetny, sakralny ślad przeszłości. Ale owo wrażenie mogło być spowodowane opowieścią Aśki, przypływem chwili, w której patrzy się na coś z nadświadomością historii, obcą powszednim, pobieżnym oględzinom.

Na wąskim podwórku z przetrąconym trzepakiem panowała głucha cisza.

Marcin Kępa
18 lutego 2016
Źródło: radom.wyborcza.pl

Wspomniana wyżej oficyna już sama w sobie jest ciekawa. Zagłębiając się w chłodne wnętrze jej klatki schodowej poczułam się przez chwilę jak w bliskim mi Będzinie. Co prawda nie znalazłam śladów po mezuzach, ale piękna, żeliwna balustrada oraz ceramiczne płytki, zapewne wyprodukowane przez "Marywila", tworzą niezwykły klimat tego miejsca.
Zdjęcia wykonałam w lipcu 2017 roku.
Załączniki
Ulica Stanisława Moniuszki 21 (1).JPG
Ulica Stanisława Moniuszki 21 (1).JPG (39.29 KiB) Przejrzano 11953 razy
Ulica Stanisława Moniuszki 21 (2).JPG
Ulica Stanisława Moniuszki 21 (2).JPG (45.94 KiB) Przejrzano 11953 razy
Dawna kuczka (1).JPG
Dawna kuczka (1).JPG (36.31 KiB) Przejrzano 11953 razy
Dawna kuczka (3).JPG
Dawna kuczka (3).JPG (55.11 KiB) Przejrzano 11953 razy
Dawna kuczka (2).JPG
Dawna kuczka (2).JPG (29.43 KiB) Przejrzano 11953 razy
Dawna kuczka (4).JPG
Dawna kuczka (4).JPG (40.22 KiB) Przejrzano 11953 razy
Dawna kuczka (5).JPG
Dawna kuczka (5).JPG (59.86 KiB) Przejrzano 11953 razy
Oficyna numeru 21 (1).JPG
Oficyna numeru 21 (1).JPG (37.73 KiB) Przejrzano 11953 razy
Oficyna numeru 21 (2).JPG
Oficyna numeru 21 (2).JPG (26.31 KiB) Przejrzano 11953 razy
Oficyna numeru 21 (5).JPG
Oficyna numeru 21 (5).JPG (75.58 KiB) Przejrzano 11953 razy
Oficyna numeru 21 (4).JPG
Oficyna numeru 21 (4).JPG (94.66 KiB) Przejrzano 11953 razy
Oficyna numeru 21 (3).JPG
Oficyna numeru 21 (3).JPG (94.81 KiB) Przejrzano 11953 razy
Oficyna numeru 21 (6).JPG
Oficyna numeru 21 (6).JPG (28.75 KiB) Przejrzano 11953 razy
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."

Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » wtorek 15 sie 2017, 22:59

Działoszyce. Skośny ślad na drzwiach i podejrzany ganek w podwórku jednej z dawnych, żydowskich kamieniczek przy Placu Partyzantów:
Załączniki
Działoszyce - kuczka (1).JPG
Działoszyce - kuczka (1).JPG (39.03 KiB) Przejrzano 11864 razy
Działoszyce - kuczka (2).JPG
Działoszyce - kuczka (2).JPG (74.84 KiB) Przejrzano 11864 razy
Działoszyce - kuczka (3).JPG
Działoszyce - kuczka (3).JPG (51.61 KiB) Przejrzano 11864 razy
Działoszyce - kuczka (4).JPG
Działoszyce - kuczka (4).JPG (61.74 KiB) Przejrzano 11864 razy
Działoszyce - kuczka (5).JPG
Działoszyce - kuczka (5).JPG (47.33 KiB) Przejrzano 11864 razy
Działoszyce - kuczka (6).JPG
Działoszyce - kuczka (6).JPG (48.24 KiB) Przejrzano 11864 razy
Działoszyce - kuczka (7).JPG
Działoszyce - kuczka (7).JPG (64.63 KiB) Przejrzano 11864 razy
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."

Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » piątek 01 wrz 2017, 22:05

Nie mam pojęcia, czy ten drewniany ganek miał w przeszłości jakikolwiek związek z żydowskim Świętem Szałasów. Zauważyłam go w Dąbrowie Górniczej, w podwórku przy ulicy Stefana Okrzei.
Załączniki
Ulica Stefana Okrzei (2).JPG
Ulica Stefana Okrzei (2).JPG (82.49 KiB) Przejrzano 11794 razy
Ulica Stefana Okrzei (1).JPG
Ulica Stefana Okrzei (1).JPG (74.76 KiB) Przejrzano 11794 razy
Ulica Stefana Okrzei (4).JPG
Ulica Stefana Okrzei (4).JPG (35.54 KiB) Przejrzano 11794 razy
Ulica Stefana Okrzei (3).JPG
Ulica Stefana Okrzei (3).JPG (47.97 KiB) Przejrzano 11794 razy
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."

Posty: 2061
Rejestracja: czwartek 12 lut 2015, 22:58

Re: Kuczki

Postautor: Franek D. » niedziela 03 wrz 2017, 21:05

Oto inna kuczka, uratowana, odrestaurowana i licznie odwiedzana.
W Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie, przy ul. Kredytowej 1, do działu Judaika wchodzi się nietypowo: przez kuczkę.
Została ona tu przeniesiona z Szydłowca.
Załączniki
3. Kuczka z Szydłowca.JPG
3. Kuczka z Szydłowca.JPG (82.06 KiB) Przejrzano 11761 razy
2. Kuczka z Szydłowca.JPG
2. Kuczka z Szydłowca.JPG (85.61 KiB) Przejrzano 11761 razy
1. Kuczka z Szydłowca.JPG
1. Kuczka z Szydłowca.JPG (91.85 KiB) Przejrzano 11761 razy

Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » czwartek 07 wrz 2017, 20:59

Szkoda, że nie ma zdjęć umieszczonych we wnętrzu polichromii!

A tak wygląda budynek, na którym znajdował się (oczywiście od strony podwórka) zaprezentowany wyżej zabytek:
Szydłowiec, ulica Garbarska 3.JPG
Szydłowiec, ulica Garbarska 3.JPG (46.74 KiB) Przejrzano 11719 razy


Więcej na temat samej kuczki i historii jej uratowania znajdziemy na stronie Fundacji European Urban Institute:

Kuczka należąca do zbiorów Muzeum Historii Żydów Polskich pochodzi z Szydłowca. Została wybudowana prawdopodobnie w latach 20 XX w. przy tzw. Domu Garbarza, połączonym bezpośrednio z Synagogą Garbarską[iii]. Dom należał do Nuty Ajzenberga, właściciela garbarni i jednego z nielicznych bogatych szydłowieckich Żydów. Kuczka usytuowana była na południowo zachodniej ścianie budynku, od strony podwórka i pełniła jednocześnie rolę ganku. Posadowienie stanowił rodzaj piwniczki
- pomieszczenie o otynkowanych ścianach zbudowanych z czerwonej cegły. Podłoga kuczki znajdowała się na wysokości ok. 150 cm od poziomu terenu. Dojście do ganku umożliwiało 10 stopni wykonanych z piaskowca, osadzonych na ceglanej podmurówce. Konstrukcja kuczki jest drewniana, słupowa. Ściany, zarówno od zewnątrz jak i od wewnątrz są oszalowane pionowo usytuowanymi deskami łączonymi na tzw. własne pióro. Dach ganku pokrywała blacha ocynkowana. Zachowały się także elementy rynien i rur spustowych. Wnętrze ganku zdobiły 3 płyciny pokryte polichromią z symbolicznym przedstawieniem bogactw Izraela (wino, winorośl, drzewa oliwne, patera z owocami) oraz innych motywów symbolicznych (gwiazda Dawida). Strop ganku stanowiły dwie płyciny z polichromowaną dekoracją kasetonową[iv].
Kuczka została przekazana do zbiorów MHŻP przez p. Norberta Bekla oraz jego żonę, Monikę Łukomską-Bekiel w 2008 r. Obiekt zinwentaryzowano i rozebrano dzięki pomocy zespołu konserwatorów z Muzeum Wsi Radomskiej, które zgodziło się zaopiekować obiektem na czas trwania budowy siedziby MHŻP. Elementy polichromowane zostały przekazane do konserwacji Zygmuntowi Chałupce, konserwatorowi z Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.
W maju 2014 r., po 6 latach przechowywania w Muzeum Wsi Radomskiej elementy kuczki zostały przewiezione do pracowni konserwatorskiej. Przed zapakowaniem wszystkie części sfotografowano.
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."

Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » sobota 21 paź 2017, 10:27

Grójec w województwie mazowieckim.
Przy ulicy Armii Krajowej, w podwórku jednego z domów, znajduje się ciekawy ganek. Pewnie nie uda się po upływie tylu dziesięcioleci ustalić, czy mógłby mieć on cokolwiek wspólnego z żydowskim świętem Sukkot, ale trzeba przyznać, że wygląda ciekawie.

Zdjęcia wykonałam w październiku 2017 roku.
Załączniki
Grójec (1).JPG
Grójec (1).JPG (30.99 KiB) Przejrzano 11606 razy
Grójec (2).JPG
Grójec (2).JPG (52.39 KiB) Przejrzano 11606 razy
Grójec (3).JPG
Grójec (3).JPG (46.08 KiB) Przejrzano 11606 razy
Grójec (4).JPG
Grójec (4).JPG (28.16 KiB) Przejrzano 11606 razy
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."

Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » sobota 28 paź 2017, 08:56

A tu mamy "kuczkopodobne" balkoniki z małopolskiego Chrzanowa.
Ulica Jagiellońska 12:
Załączniki
Chrzanów, ulica Jagiellońska 12 (1).JPG
Chrzanów, ulica Jagiellońska 12 (1).JPG (60.43 KiB) Przejrzano 11553 razy
Chrzanów, ulica Jagiellońska 12 (2).JPG
Chrzanów, ulica Jagiellońska 12 (2).JPG (32.05 KiB) Przejrzano 11553 razy
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."

Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » sobota 28 paź 2017, 08:57

Ulica Sądowa 4, od podwórka. W budynku mieścić się miała niegdyś rzeźnia rytualna:
Załączniki
Chrzanów, ulica Sądowa 4 (3).JPG
Chrzanów, ulica Sądowa 4 (3).JPG (33.59 KiB) Przejrzano 11553 razy
Chrzanów, ulica Sądowa 4 (2).JPG
Chrzanów, ulica Sądowa 4 (2).JPG (33.12 KiB) Przejrzano 11553 razy
Chrzanów, ulica Sądowa 4 (1).JPG
Chrzanów, ulica Sądowa 4 (1).JPG (51.68 KiB) Przejrzano 11553 razy
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."

Posty: 27830
Rejestracja: niedziela 08 lut 2015, 20:46
Lokalizacja: Frankenstein

Re: Kuczki

Postautor: Karolina Kot » sobota 28 paź 2017, 08:59

Ulica Śląska 7, także w podwórku.
Niestety, nie umiem odpowiedzieć na pytanie, czy którykolwiek z tych ganków i dobudówek mógł rzeczywiście służyć niegdyś jako kuczka. To jedynie domysły.
Załączniki
Chrzanów, ulica Śląska 7 (1).JPG
Chrzanów, ulica Śląska 7 (1).JPG (55.31 KiB) Przejrzano 11553 razy
Chrzanów, ulica Śląska 7 (2).JPG
Chrzanów, ulica Śląska 7 (2).JPG (64.53 KiB) Przejrzano 11553 razy
"Wiele zabytków przeszłości, co jeszcze wczoraj istniały, jutro zniknie bezpowrotnie. (...) Obowiązkiem żyjących jest zebrać te ułomki i okruchy najdroższych pamiątek przeszłości i w pamięci przyszłych pokoleń zapisać..."


phpbb 3.1 styles demo

Wróć do „Judaika”

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 2 gości