Strażnicy Czasu

Wileński kościół pw. Św. Ducha prezentuje dwa odmienne obrazy. Z zewnątrz skromny - wklejony bokiem pomiędzy kamienice, niepozorny brakiem fasady i niewidoczną z ulicy, wysoką na 51 m kopułą. Wewnątrz bogaty - monumentalny i niezwykle okazały swoją rokokową dekoracją.
Jest jedynym w Wilnie, całkowicie polskim kościołem, w którym nie odprawia się nabożeństwa po litewsku. W nim, w 1993 r. wileńscy Polacy gościli swojego rodaka - Papieża Jana Pawła II.
Dla potwierdzenia polskości tego miejsca, przed wejściem do wileńskich Dominikanów natknąłem się na wychodzący ze świątyni orszak weselny. Poczułem się tak, jak byłbym w swoim kraju. Wszyscy goście rozmawiali po polsku i po polsku składali życzenia nowożeńcom. Dołączyłem się też z życzliwym słowem.

Przed wybuchem II wojny światowej, w 200 tys. Wilnie: po polsku mówiło 130 tys., w jidysz lub po hebrajsku prawie 60 tys., po rosyjsku i białorusku 8 tys.
Tymczasem Litwinów było jedynie 2 tys.

W mrocznej kruchcie wejściowej przykuwa wzrok symboliczny fresk ze śmiercią, jak również tablica fundacyjna z Anno Domini MDCCLXXXVI. Do kościelnego wnętrza wchodzi się, skręcając pod chór organowy, ustawiony na kolumnach w kształcie piszczeli.

Wewnątrz znajduje się 16 bardzo wysokich ołtarzy z jasnoróżowego marmuru o krwawych przerostach, obficie ozdobionych złoceniami. Znajduje się też niespotykany, marmurowy konfesjonał i taka sama ambona. Zachwycają malowidła wewnątrz kopuły jak również rzeźba Boga Ojca umieszczona na tęczy.

Do czasów powojennych, w jednym z ołtarzy w kościele Św. Ducha u Dominikanów był wystawiony oryginalny obraz „Jezu ufam Tobie”, pędzla E. Kazimirowskiego, namalowany w 1934 r. według wskazówek św. Faustyny.
Obecnie w bocznym ołtarzu wisi jego kopia. Pierwowzór podglądałem przez szybę, podczas ślubu litewskiego, w sąsiednim, małym kościele Św. Trójcy. Twarz Chrystusa na oryginale oraz na kopii, wykonana według objawień św. Faustyny, zupełnie nie przypomina powszechnie znanego w Polsce wizerunku z czczonego w krakowskich Łagiewnikach obrazu, który został wykonany 6 lat po śmierci siostry Faustyny, w 1944 r. przez Adolfa Hyłę.