W Gdowie, przy rondzie na ul. Bocheńskiej (droga wojewódzka nr. 967), pomiędzy Galerią Gdowską, a Hotelem Oriza, w miejscu planowanego II odcinka obwodnicy są udokumentowane ślady po średniowiecznym grodzisku. W pierwszym tomie Monografii Tadeusza Rzebika "Gdów i okolica", zamieszczony jest naukowy opis grodziska oraz jego szkic sytuacyjny wyk. przez K. Kosteckiego. Według autora monografii, założony 1000 lat temu gród, stanowił ważny punkt w wyznaczonej przez króla Bolesława Chrobrego linii obronnej ówczesnej Polski. Położony u progu Karpat, miał bronić kraj przed bitnymi Madziarami. Gród rycerza Gedki (herbu Gryf) usytuowany był, na skrzyżowaniu traktu węgierskiego (N-S) oraz szlaku biegnącego doliną Raby (E-W). Był miejscem postoju w drodze z Krakowa do Koszyc. W czasach średniowiecza, trakt na Węgry biegł przez Gdów, gdzie pokonując bród na Rabie, wchodził w wyraźne obniżenie Karpat, prosto ku widocznej z daleka górze Kostrzy. (śladem owego traktu planuje się poprowadzenie linii kolejowej Podłęże – Piekiełko).
Drewniany gród Gedki dał początek osadzie o nazwie Gedków (Gdów) i funkcjonował do pierwszej połowy XIII w.
Później osada rozwijała się wokół kościoła, natomiast leżące na uboczu, zarośnięte chwastami grodzisko uległo zapomnieniu. W roku 1786, podczas budowy gościńca cesarskiego ze stolicy Galicji Lwowa (Lemberga) do stolicy Cesarstwa Wiednia, zniszczono pozostałości po grodzisku. Rozebrano ziemny kopiec po stołpie oraz zasypano fosę wokół majdanu. Miejsce po splantowanym kopcu nazwano „Bezwzgórzem”.
W latach 60-tych oraz 90-tych XX w. grodzisko w Gdowie było przebadane przez archeologów. Znaleziono fragmenty ceramiki glinianej, resztki drewnianych narzędzi rolniczych, skorodowane żelazne ostrza, krzemienne groty oraz odkryto ziemianki mieszkalne. Część eksponatów trafiło do Muzeum Żup w Wieliczce.