Pałac został nazwany "zamkiem na Mirowie" dla upamiętnienia ruin znajdujących się w miejscowości Mirów na Wyżynie Krakowsko - Częstochowskiej, związanej z gniazdem rodowym Myszkowskich.
Fundator zlecił jego budowę samemu królewskiemu architektowi - Santi Gucciemu z Florencji.
W jej projektowaniu budowniczy nawiązał do wzorów włoskich pałaców wiejskich z początku XVI wieku o typie tzw. palazzo in fortezza, projektując kompozycję rygorystycznie osiową i symetryczną.
Budowlę wzniesiono z wapienia pińczowskiego na planie wydłużonego prostokąta, zorientowanego w kierunku północ-południe.
Jak zaznaczyła Joanna Nowostawska-Gyalókay z Małopolskiego Instytutu Kultury w Krakowie:
Rezydencja w Książu pierwotnie wyglądała nieco inaczej. W odtworzeniu dawnego wyglądu mogą posłużyć dwa niewielkich rozmiarów, zwrócone ku sobie pawilony, które Gucci postawił symetrycznie po obu bokach pałacu. Umieścił w nich kaplicę pod wezwaniem św. Piotra Apostoła i św. Zofii oraz bibliotekę, późniejszą pałacową kuchnię. Bryła pałacu była zadaszona jeszcze do XVII wieku podobnym dachem ze szczytami, jakie widzimy do dziś nad pawilonami. Przebudowy w 1809 roku dokonał na zlecenie kolejnego właściciela Książa Wielkiego, Franciszka Wielopolskiego, architekt Józef Lebroni. Usunięto wówczas renesansowe szczyty, a środkowy ryzalit podwyższono o trzecie piętro. Wnętrza zaś zyskały charakter klasycystyczny. Resztki malowideł z tamtego czasu były widoczne jeszcze do lat 40. XX wieku. Do kolejnej gruntownej przebudowy doszło w 1841 roku. Jej wykonawcą, według projektu berlińskiego architekta Stühlera, lecz tylko w części, był budowniczy Chamerling. Później prace kontynuował budowniczy z Krakowa, Stanisław Gołębiowski i następnie niejaki Steibl. To wtedy właśnie powstało tak charakterystyczne do dziś dla ksiąskiego pałacu neogotyckie blankowanie.
Źródło: dnidziedzictwa.pl
Szeroko zakrojone plany przebudowy pałacu nie zostały w pełni zrealizowane.
W 1846 roku prace przerwano, bowiem Wielopolscy podjęli decyzję o ulokowaniu swej ordynackiej rezydencji w Chrobrzu. W drugiej połowie XIX wieku pałac służył rodzinie już tylko jako letnia rezydencja.
Po II Wojnie Światowej pałac wraz z przylegającymi doń dobrami został upaństwowiony.
Na szczęście obiekt nie podzielił losu wielu podobnych pałaców, po których pozostały dziś jedynie ruiny. Już w roku 1946, z inicjatywy historyka Eugeniusza Madejskiego, utworzono Komitet Odbudowy Zabytkowego Zamku w Książu Wielkim i kilka lat później rozpoczęto prace remontowe, uruchamiając w pięknym gmachu "Zamku na Mirowie" Zespół Szkół im. Wincentego Witosa.
Placówka szkolna funkcjonuje w tym miejscu do dziś.
Zdjęcia wykonałam w listopadzie 2017 roku.
Lokalizacja
