Niemcy - piekarnia SS

[Eworu]

Złowrogo brzmiące dwie litery - SS - zawsze wzbudzają w ludziach ciekawość. Nie inaczej było z nami - bez nich obiekt uznałbym za dość ciekawy, ale średni. Czując jednak cały czas na swoich plecach ciężar pracy więźniów obozów koncentracyjnych, wzrok oficerów SS, oddech cierpienia i zniewolenia obiekt zrobił piorunujące wrażenie.

Miejsce jest bardzo specyficzne, takie nieskazitelne. Wszędzie idealne, stonowane kolory gołego, szarego betonu i kremowych kafelków. Nie potykamy się o żadne resztki śmieci, nie ma gruzu, ze ścian odpada tylko farba. Wszystko jest doskonale oświetlone, część maszyn nadal na swoich miejscach.
Najważniejszym elementem piekarni są oczywiście ogromne piece do chleba. Są to ogromne taśmociągi, po których łańcuchach wewnątrz powoli przesuwały się gliniane foremki z bochenkami chleba. Emaliowane, białe tabliczki w języku niemieckim, potłuczone zegary nadają im klimatu. Kolejne hale, wypełnione kafelkami są już generalnie puste. Na schodach prowadzących na piętro ktoś złowieszczo ułożył ścieżkę ze starych butów Brrr...!
Na piętrze znajdziemy maszynę która była windą towarową, prawdopodobnie po drewnianej prowadnicy wciągała na górę worki z mąką. Stoją tu jeszcze kaloryfery, wentylatory. Niemcy nie kradną...

Piekarnia powstała rękami więźniów koło obozu Sachenhausen w 1939 roku. Wybudowana dla Deutsche Aurustungswerke, firmy powiązanej z SS. Swą pracę rozpoczęła najprawdopodobniej koło marca 1941 roku z powodu wojennych niedoborów materiałów. We wrześniu przejęła ją Deutsche Lebensmittel GmbH Początkowo produkowała 10.000 , w 1944 roku 30.000, a po zamontowaniu zewnętrznych pieców rekordową liczbę 40 tysięcy bochenków chleba dziennie. Robili tu nawet chleb dla diabetyków. Oczywiście obsadę piekarni stanowili więźniowie obozu w liczbie 80. Codziennie rano maszerowali z obozu pod obstawą SS do pracy. Pieczywo wędrowało do obozu (6 tys.) cegielni (3 tys.), i również do wszystkich wojsk SS wokół Oranienburga, Poczdamu, Berlina oraz Gross Rosen, Ravenbruck, Mittelbau Dora. Pracownikami byli Polacy, Litwini, Niemcy. Po przejęciu w 1945 roku przez Armię Radziecką chwilowo produkowała chleb dla ludzi stłoczonych w wyzwolonym obozie. W 1946 przejęta przez Niederbarnim, a od 1948 pracowała pod nazwą Konsum - Grossbackerei. Zamknięta w 1991 roku, w sierpniu 1994 roku pożar strawił maszyny opuszczonej piekarni. Budynek jest częścią trasy historycznej, dokładnie opisany i przedstawiony na trójwymiarowej mapie obozu.