Pierwotnie ulica Karowa opadała stromo w dół z terasy Wisły.
W roku 1902 projekt przebudowy ulicy wraz z planami konstrukcji wiaduktu, wykonane przez inżyniera Karola Sommera, zostały wysłane władzom ministerialnym w Petersburgu, uzyskując zatwierdzenie. Prace rozpoczęto wiosną 1903 roku. Nad architekturą założenia czuwał Stefan Szyller.
Wiadukt nad ulicą Karową oddano do użytku w 1905 roku.
Koncepcję wiaduktu stworzyli inżynierowie Kajetan Mościcki i Kazimierz Dankowski. Ostateczny projekt konstrukcyjny opracował inż. Karol Sommer dla firmy budowlanej inż. Arnolda Bronikowskiego. Jednak w największym stopniu zawdzięcza on swój wygląd Stefanowi Szyllerowi – autorowi eklektycznej oprawy architektonicznej. Architekt nawiązywał do historycznych form architektury, czerpiąc szczególnie z renesansu i baroku. Zaprojektował wiele warszawskich budynków, m.in. budynki Politechniki, gmach Zachęty, starą bibliotekę UW i bramę Uniwersytetu Warszawskiego. Był też autorem wystroju mostu Poniatowskiego, z neorenesansowymi wieżycami, ławami i balustradami.
Wiadukt Markiewicza zdobią kompozycje rzeźb Jana Woydygi. Zjeżdżający na Powiśle oglądają piękną młodą Syrenę. W centralnej części wiaduktu umieszczono kompozycję rzeźbiarską: kobieta w koronie z miejskich murów symbolizuje Warszawę, w jednej dłoni trzyma księgę, w drugiej – atrybuty nauki i sztuki. Obok siedzi wąsaty siłacz z kołem zębatym i mieczem – to alegoria pracy. Nad nimi, na kamiennej kolumnie ozdobionej wieńcem – oznaką chwały – płonie znicz symbolizujący oświatę. Groźnie wyglądający mężczyzna z falującą mokrą brodą i włosami to Wisła.
- Wikipedia
Wiadukt i sama ulica Karowa, po renowacji ponownie wyłożona brukiem, prezentują się dziś znakomicie.
W dodatku panuje tu duch przedwojennej Warszawy.
Lokalizacja
