Jaskinia, odkryta przez poszukiwaczy szpatu w 1936 roku, znajduje się wśród malowniczych ostańców podszczytowej części wzgórza Popielowa (w wielu opracowaniach błędnie podawane jest wzgórze sąsiednie - Łysak) i posiada dwa otwory - górny, który kominem prowadzi do sali głównej oraz dolny, częściowo zasłonięty głazami, zlokalizowany od strony zachodniej. Żeby dostać się do środka trzeba prześlizgnąć się niskim, opadającym w dół korytarzykiem. Główna komora jest stosunkowo wysoka (1-2,5 metra), można w niej swobodnie stanąć. Posiada niemal kwadratowy kształt, a jej dno pokrywa gruz wapienny oraz polewa naciekowa i namulisko, w którym znajdowano kości zwierzęce, ludzkie oraz ceramikę. Na stropie zachowała się skromna szata naciekowa - ponieważ nie zawierała zbyt wiele kalcytu, nie została zniszczona przez szpatowców.
Podczas przeprowadzonej w 1947 roku inwentaryzacji jaskini (dokonał tego nie byle kto, bo sam profesor Kazimierz Kowalski) nie odnotowano istnienia otworu górnego - musiał więc on po prostu powstać w późniejszym czasie.
Źródło: "Jaskinie Wyżyny Krakowsko - Wieluńskiej" autorstwa Mariusza Szelerewicza i Andrzeja Górnego.
Z książki tej pochodzi także prezentowany poniżej plan jaskini (źle mi się zeskanował, ale nich tak zostanie).